Vademecum kuchni francuskiej. Znajdziesz tu wszystko, co musisz wiedzieć o kulinarnej Francji. Pospaceruj po winnych szlakach Prowansji, zachwyć się crêpes na słodko i słono w paryskim bistro, dowiedz się, czy najlepsze kasztany rzeczywiście sprzedawane są na placu Pigalle i dlaczego Marcel Proust z czułością wspominał smak okruszków z magdalenek… Chcesz gotować jak rodowity Francuz? Z "Francją na talerzu" będziesz jak chef trzygwiazdkowej restauracji! Bon appétit!

Jedyna książka o kuchni włoskiej, której potrzebujesz. Wszystko, co musisz wiedzieć o kulinarnej Italii. Ta wielka księga, pełna zdjęć, pięknych ilustracji, map, przydatnych wykresów, porywających anegdot i portretów wybitnych postaci, to pierwsza taka encyklopedia kuchni włoskiej. Jeśli chcesz gotować jak prawdziwy Włoch, nie potrzebujesz niczego więcej. Znajdziesz tu przepisy na dania, które trzeba znać. Zachwycą cię klasyczne i nowoczesne potrawy ze wszystkich regionów Italii. Poznasz najlepsze włoskie produkty: makarony, mięsa, sery, przyprawy, wina, piwa, likiery, kawy. • Czy Leonardo da Vinci był wegetarianinem? • Jaka jest różnica między cappuccino, macchiato i mocaccino? • Czy można zrobić tiramisu bez alkoholu? • Dlaczego śmietana dodana do carbonary to prawdziwe przestępstwo? • Czy gnocchi można jeść również na deser? Przenieś się choć na chwilę na skąpane w słońcu, gwarne ulice Italii i odkryj niezwykłe gastronomiczne dziedzictwo Włochów.

W prezentowanym kwartalniku NIT 2(17) zamieszczono siedem artykułów nauko-wych. Problematyka zeszytu jest bardzo szeroka – od nanocebulek, poprzez błędy żywieniowe młodzieży, pakowanie mięsa drobiowego w modyfikowanej atmosfe¬rze, zastosowanie antocyjanów i właściwości, otrzymywanie i zastosowanie hemi¬celulaz, po suszenie ziół i przypraw. Pomimo okresu urlopowego Redakcja NIT nie potrafi zupełnie zapomnieć o swoich czytelnikach, autorach prac oraz recenzentach. Ze swojej strony staramy się, aby wymagania redakcyjne względem publikacji zamieszczanych w NIT były zbieżne z zasadami przyjętymi w innych polskich i zagranicznych czasopismach. Dlatego prosimy Autorów oraz Recenzentów o baczne śledzenie „Wskazówek dla autorów” zamieszczonych na stronie internetowej Wydawnictwa UE; staramy się je doskonalić, a zatem będą się tam pojawiać informacje o ewentualnych zmianach. Redaktor Naczelny NIT prof. dr hab. inż. Tomasz Lesiów

W prezentowanym kwartalniku NIT 3(14) zamieszczono osiem artykułów naukowych. W numerze NIT 1(12) 2014 opisano, w jaki sposób w publikacji należy prawidłowo przygotować punkt „Analiza wyników”. Wskazano, jak ważne jest umiejętne ilościowe przedstawienie uzyskanych własnych wyników oraz rezultatów badań o tematyce identycznej lub zbliżonej, wykonanych przez innych autorów. Kolejnym elementem składowym artykułu − jednym z najważniejszych, jest punkt zatytułowany „Dyskusja wyników”. Jeśli autor decyduje się na łączne przedstawienie w jednym punkcie analizy i dyskusji wyników, to po analizie ilościowej powinien dokonać analizy jakościowej według omówionych zasad. Konstrukcja punktu „Dyskusja wyników”, uważanego za najistotniejszą część artykułu, wymaga uprzedniego przygotowania. W praktyce pomocniczo wykorzystuje się w tym celu mapy klastrów, drzewo problemowe lub inne struktury organizacji. Konieczne jest logiczne uporządkowanie przemyśleń, bazujące na pojedynczych wynikach badań lub ich sekwencji. Autor powinien wskazać, jak uzyskane przez niego wyniki mają się do wyników otrzymanych przez innych badaczy, powinien określić, czy są one zbliżone, czy też występują między nimi różnice. Następnie bardzo cenne jest ustosunkowanie się do przyjętych opinii na omawiany temat, do tego, czy wyniki własne i innych autorów je potwierdzają lub też nie i dlaczego. Należy również określić, czy można, na bazie własnych wyników, zaproponować nowe wyjaśnienie rozpatrywanego zjawiska lub problemu. W dyskusji wyników powinna się znaleźć odpowiedź na analizowane pytania badawcze, postawione przez autora we wstępie, a także wytłumaczenie, jak wyniki potwierdzają te odpowiedzi i jak wpasowują się one w aktualny stan wiedzy na analizowany temat. W tej części artykułu powinna też być zawarta argumentacja przemawiająca za przyjęciem lub odrzuceniem hipotezy przyjętej we wstępie. Przedyskutowanie wyników własnych z wynikami innych autorów, próba interpretacji i wyjaśnienia stwierdzonych rozbieżności, sprzecznych wyników, obrona własnego stanowiska w kontekście postawionych pytań powinny stanowić wartość dodaną pracy. Istotne jest, aby unikać powtórzenia treści z poprzedniego punktu (tj. punktu zatytułowanego „Analiza wyników”). Jednakże, dokonując odpowiedzi na postawione pytania, należy poprzeć je uzyskanymi wynikami, odsyłając czytelnika do umieszczonych w tekście tabel lub rysunków. Dyskusja wyników powinna być napisana w formie zwięzłej; powinna być krótka i konkretna. Nie do przecenienia jest sekwencjonowanie informacji, tj. przedstawienie odpowiedzi dotyczącej zapytania problemowego, następnie przedstawienie stosownych wyników własnych je popierających, a także powołanie się na publikacje innych autorów. Znaczenie tego punktu jest bardzo duże, bo wskazuje na dojrzałość autora w podjęciu właściwie zaplanowanego eksperymentu, na jego umiejętności interpretacji wyników, przedstawienia własnych opinii, jak też właściwego przedyskutowania wyników własnych z wynikami innych autorów. Cenne jest też wskazanie ograniczeń i ewentualnych słabych punktów w publikacji w kontekście konieczności przeprowadzenia dalszych badań w celu ich wyjaśnienia. Prawidłowo zaprezentowana dyskusja wyników jest punktem wyjścia do napisania wniosków z pracy. Te, przedstawione w odpowiedniej hierarchii, nie mogą stanowić powtórzenia wyników badań własnych. Powinny być ich uogólnieniem, wskazaniem na istotne kwestie z nich wynikające, potwierdzeniem dotychczasowej wiedzy na dany temat. Należy w nich również wskazać na zagadnienia wymagające weryfikacji i/lub kontynuacji badań. Czytelnik powinien bowiem otrzymać jasną informację o tym, czego ważnego może się z treści artykułu dowiedzieć i jakie kwestie w nim zawarte mają charakter spekulatywny. Ważne jest też wyjaśnienie przez autora, na czym polega oryginalność podjętego przez niego problemu badawczego oraz uzyskanych wyników. W podsumowaniu badacz powinien się ustosunkować do postawionej hipotezy z zaznaczeniem, co przemawia za jej przyjęciem lub odrzuceniem. Rezultatem analizy jakościowej powinno być nakreślenie (...)

Dlaczego jedzenie uratuje świat? Bo wszyscy jemy. Bo gotując i jedząc wspólnie, dowodzimy swojego człowieczeństwa. Bo proces produkcji jedzenia ma ogromy wpływ na planetę i na nasze zdrowie, a zmieniając nasze menu, możemy uratować świat i pomóc sobie nawzajem. Industrializacja osłabiła lub nawet zerwała nasze więzi z naturą. Bogaci są coraz bogatsi i szczuplejsi, a biedni, nie mając czasu i pieniędzy, jedzą tanie przetworzone jedzenie co ma ogromny, negatywny wpływ na ich zdrowie. Carolyn Steel ostrzega, że jeśli nie zsynchronizujemy się z naturą na wzór naszych przodków i nie zmienimy swojego stosunku do tego, co i jak jemy – zniszczymy naszą planetę bezpowrotnie.

Od kuchni dawnych Słowian po współczesną. „Tradycje kulinarne Polski” to opowieść o kulturze kulinarnej, znaczeniu jedzenia świątecznego i jego roli w domowych obrzędach. Książka wzbogacona została anegdotami, legendami, opowieściami oraz odniesieniami do literatury i sztuki. W publikacji nie zabrakło bogatej kuchni sarmackiej czy pełnego przekroju regionalnych. Uzupełnieniem całości jest rozdział o turystyce kulinarnej oraz dziewiętnaście prostych przepisów na dania z różnych części Polski. „Tradycje kulinarne Polski” to kolejna książka poświęcona kulturze kulinarnej autorstwa Magdaleny Tomaszewskiej-Bolałek - kulturoznawczyni, dziennikarki i zdobywczyni wielu światowych nagród.