Autorka bestselleru „No Logo” wysuwa koncepcję, iż przewroty, bądź gwałtowne przemiany ekonomiczne, coraz to obserwowane w różnych obszarach geograficznych – czy to w krajach tzw. trzeciego świata, czy też w zastałych i zaskorupiałych gospodarkach zachodu - nie są wcale następstwem zmiany myślenia w tych społeczeństwach i wynikiem demokratycznego przyzwolenia czy gotowości ludności, lecz rezultatem siłowej manipulacji, wykorzystującej stan szoku w następstwie jakiegoś traumatycznego wydarzenia – wojny, przewrotu politycznego, katastrofy naturalnej (powodzie, huragany, trzęsienia ziemi, itp.), czy też dramatycznej zapaści gospodarczej – by, niejako z zaskoczenia, wprowadzić neoliberalną politykę wolnego rynku, mającą w efekcie wzbogacać wielkie korporacje, a nie przeciętnego obywatela. Irak ogarnia wojna domowa. Korzystając z chaosu, amerykańska administracja wprowadza nowe przepisy prawa, które pozwalają koncernom naftowym takim jak Shell czy BP uzyskać kontrolę nad irackimi zasobami ropy naftowej. Zamachy z 11 września 2001 roku. Administracja Busha w tajemnicy zleca natychmiast firmom Halliburton i Blackwater prowadzenie „walki z terroryzmem”. Potężne tsunami dewastuje wybrzeża Azji Południowo-Wschodniej. Zanim mieszkańcy otrząsną się z szoku, tamtejsze dziewicze plaże zostają wystawione na sprzedaż. Huragan Katrina wypędza z domów tysiące mieszkańców Nowego Orleanu. Kiedy próbują wrócić do swego dawnego życia, okazuje się, że nie będzie już mieszkań socjalnych, a państwowe szpitale i szkoły nie zostaną ponownie otwarte. Nie trzeba się dziwić, że "Doktryna szoku" wywołała swymi koncepcjami prawdziwy szok wśród komentatorów politycznych, dziennikarzy i, oczywiście, ekonomistów! Od momentu wydania książka doczekała się ogromnej ilości recenzji, komentarzy i artykułów, skutecznie polaryzując opinie.

Narody wcale nie muszą być faszystowskie, żeby uprawiać faszystowską politykę. Jason Stanley opisuje dziesięć podstawowych zasad takiej polityki. Refleksje historyczne, filozoficzne i socjologiczne przetyka opowieściami ze współczesnych Polski, Węgier, Indii i Stanów Zjednoczonych. Pokazuje, jakim zagrożeniem dla współczesnych społeczeństw są mitologizowanie własnej przeszłości, powszechne korzystanie z języka propagandy i wymierzony w uniwersyteckich ekspertów antyintelektualizm. Uświadamia nam, że wszystkie te mechanizmy pogłębiają społeczne podziały i tym samym sprawiają, że dużo bardziej jesteśmy podatni na autorytarne pokusy.

Dyskusje o zmianach klimatu raz po raz rozpalają media do czerwoności. Tymczasem pogłębiającemu się kryzysowi klimatycznemu można było zapobiec znacznie wcześniej. W 1979 roku naukowcy wiedzieli już wszystko o „efekcie cieplarnianym” i o tym, co wydarzy się, jeżeli temperatura będzie wzrastać rok po roku, a my nic z tym nie zrobimy. Już wtedy, na pierwszej światowej Konferencji w Genewie, naukowcy z pięćdziesięciu państw zgodzili się, że trzeba zacząć działać. Od tamtej pory nie zrobiono nic, gdyż na przeszkodzie stanęły aktualne interesy rządów najbogatszych państw. Przez kolejną dekadę garstka naukowców, polityków i strategów, kierowana przez dwóch nieprawdopodobnych bohaterów, ryzykowała swoje kariery, desperacko próbując przekonać świat do działania, zanim będzie za późno. Książka Nathaniela Richa opowiada o ich dramatycznej walce o planetę Ziemię.

Reportaż o jednej z najgłośniejszych zbrodni lat osiemdziesiątych w PRL, która nie doczekała się sprawiedliwego wyroku. Cezary Łazarewicz szczegółowo opisuje historię Grzegorza Przemyka. Pokazuje cynizm władz komunistycznych, zacierających ślady zbrodni, a także bezsilność władz III RP, którym nie udało się znaleźć i ukarać winnych. W opowieść o Przemyku autor wplata historie jego rodziców – poetki Barbary Sadowskiej i ojca Leopolda, przyjaciół, świadków jego pobicia czy sanitariuszy, niesłusznie oskarżanych o zabójstwo. Jednocześnie odkrywa kulisy działań władz i wpływ, jaki na tuszowanie sprawy wywarli między innymi Wojciech Jaruzelski, Czesław Kiszczak czy Jerzy Urban. W pogrzebie Przemyka wzięło udział kilkadziesiąt tysięcy ludzi, którzy z podniesionymi w znaku wiktorii dłońmi, w całkowitym milczeniu odprowadzali trumnę na Powązki.

Reportaż o jednej z najgłośniejszych zbrodni lat osiemdziesiątych w PRL, która nie doczekała się sprawiedliwego wyroku. Cezary Łazarewicz szczegółowo opisuje historię Grzegorza Przemyka. Pokazuje cynizm władz komunistycznych, zacierających ślady zbrodni, a także bezsilność władz III RP, którym nie udało się znaleźć i ukarać winnych. W opowieść o Przemyku autor wplata historie jego rodziców - poetki Barbary Sadowskiej i ojca Leopolda, przyjaciół, świadków jego pobicia czy sanitariuszy, niesłusznie oskarżanych o zabójstwo. Jednocześnie odkrywa kulisy działań władz i wpływ, jaki na tuszowanie sprawy wywarli między innymi Wojciech Jaruzelski, Czesław Kiszczak czy Jerzy Urban. W pogrzebie Przemyka wzięło udział kilkadziesiąt tysięcy ludzi, którzy z podniesionymi w znaku wiktorii dłońmi, w całkowitym milczeniu odprowadzali trumnę na Powązki.