Przemysław Witkowski napisał książkę konieczną i fascynującą. Aż dziwne, że nikt na świecie tego wcześniej nie zrobił. Wyjątkowość i szczególne znaczenie książki Witkowskiego polega głównie na tym, że odsuwa on na bok nieistotne powierzchowne różnice i drąży tożsamą lub zbieżną istotę XX-wiecznych oraz współczesnych procesów – od demokratycznych i ekonomicznych systemowych dysfunkcji, po mitologie, estetykę, wizje tożsamości, rodziny czy seksualności. Faszyzm tu jest. Przemysław Witkowski umiał to pokazać aż nadto przekonywająco. Jest nie tylko obok, lecz także między nami. I to nie w mrocznych niszach. Nie w ciasnych kryjówkach. Jest wokół. Blisko głównego nurtu lub nawet w nim samym. Przesiąka nasze życie. Witkowski nie oferuje czarodziejskiej antyfaszystowskiej różdżki. Ale odsłania rozległe korzenie współczesnego faszyzmu. Mamy więc ważną wskazówkę, jak szukać antidotów i gdzie je aplikować. Przede wszystkim dostarcza zaś wiedzę, która sprawia, że – jakby co – trudniej będzie mówić „nie wiedziałem”. - Jacek Żakowski

Narody wcale nie muszą być faszystowskie, żeby uprawiać faszystowską politykę. Jason Stanley opisuje dziesięć podstawowych zasad takiej polityki. Refleksje historyczne, filozoficzne i socjologiczne przetyka opowieściami ze współczesnych Polski, Węgier, Indii i Stanów Zjednoczonych. Pokazuje, jakim zagrożeniem dla współczesnych społeczeństw są mitologizowanie własnej przeszłości, powszechne korzystanie z języka propagandy i wymierzony w uniwersyteckich ekspertów antyintelektualizm. Uświadamia nam, że wszystkie te mechanizmy pogłębiają społeczne podziały i tym samym sprawiają, że dużo bardziej jesteśmy podatni na autorytarne pokusy.

Jedna z kanonicznych książek reportażowych XX wieku. Z brutalną bezpośredniością i szczegółowością opisuje okrucieństwo drugiej wojny światowej, ukazując obraz chylącej się ku upadkowi, stającej się „stosem gruzów i odpadków” Europy. Autor, korespondent wojenny dziennika „Corriere della Sera”, podróżuje po ogarniętych wojną Bałkanach, ziemiach okupowanej Polski, ZSRR, a później także Finlandii. Relacjonuje m.in. kolację na Wawelu, w jakiej uczestniczył zaproszony przez Hansa Franka, czy zwiedzanie getta warszawskiego w towarzystwie niemieckiego boksera Maxa Schmelinga. "Kaputt" [...] pokazuje skutki ideologicznego fanatyzmu, rasizmu, wypaczonych wartości udających duchową czystość i nienawiści do życia w ich najbardziej osobistych i haniebnych aspektach. Jest to absolutnie niezbędne do zrozumienia tego, co działo się podczas drugiej wojny światowej. - Margaret Atwood

La monografia La realtà dell’Italia post-unitaria nelle opere di Alfredo Oriani. L’analisi storicoletteraria del caso della ricezione di un autore preteso dal regime politico affronta il tema, finora raramente descritto nel quadro degli studi italianistici, di un eccezionale fenomeno nella storia della letteratura italiana, ovvero la ricezione in corso di evoluzione dell’opera dello scrittore, giornalista e storico Alfredo Oriani (Faenza, 1852 – Casola Valsenio, 1909). Poco conosciuto perfino fra i lettori italiani e non frequentemente menzionato nei manuali di letteratura, ignorato dalla critica letteraria in vita, costretto a pubblicare i suoi testi a proprie spese e definito, nelle rare recensioni, autore osceno e grafomane, nel ventennio fascista Oriani fu circondato dal culto del precursore dell’ideologia fascista e, grazie all’impegno personale di Benito Mussolini, elevato al rango di uno dei più grandi letterati nella storia d’Italia. Nel libro sono stati affrontati due argomenti. Il primo viene costituito da un’analisi di cinque romanzi di Oriani, scelti per l’immagine della realtà italiana dopo il 1861 in essi restituita. La seconda questione sollevata nel libro riguarda l’inconsueto caso letterario dello scrittore, la cui ricezione, evolutasi nel corso dei decenni, è fortemente riconducibile all’appropriazione delle sue opere da parte del regime fascista alla ricerca di supporti intellettuali alla propria azione ideologico-politica. I principi metodologici dell’indagine si fondano sulla riflessione attorno alla posizione dell’autore nella ricezione di un’opera letteraria e alla questione dell’intenzionalità nella sua interpretazione.

Wnikliwe studium opętania władzą, rzucające nowe światło na postać włoskiego dyktatora. Wizerunek Mussoliniego i Hitlera, a także stworzonych przez nich reżimów zlał się ze sobą do tego stopnia, że twórca faszyzmu zniknął w cieniu Führera, uznany za jego nieudane wcielenie albo wręcz komiczną kopię. Tymczasem to właśnie władza Mussoliniego miała o wiele bardziej totalny charakter, a stworzony przez niego system był całkowicie zależny od jednego, owładniętego manią wielkości dyktatora. Można sobie wyobrazić ideologię nazistowską, jej zbrodnie i rytuały bez Hitlera. Komunistyczny terror istniał zarówno przed, jak i po Stalinie. Trudno jednak wyobrazić sobie faszyzm bez Mussoliniego – twórcy mitologii, stanowiącego jednocześnie jej ucieleśnienie.

Turyści, przedsiębiorcy, studenci, artyści, naukowcy, dziennikarze, dyplomaci, a także turecki sułtan i indyjski maharadża... Z ich dzienników, listów i wspomnień Julia Boyd tworzy fascynujący reportaż o tym, jak zmieniały się Niemcy po 1918 roku i jak dzień po dniu rodził się faszyzm. Jak to możliwe, że choć przyjezdni mieli okazję z dystansem spojrzeć na realia tego kraju, tak wielu ignorowało oznaki nadciągającej katastrofy? Zanim faszyzm opanował niemal całe społeczeństwo, sączył się w życie Niemców powoli, jak trucizna. Oto opowieść o przeszłości, w której niepokojąco odbija się nasza współczesność.