Tłem powieści są wydarzenia po II wojnie światowej prowadzące do utworzenia organizacji Odessa, która miała przeprowadzić akcję umożliwienia ucieczki byłym nazistom oraz zbierać fundusze na odbudowanie IV Rzeszy. Jest to historyczny thriller ukazujący również, jaką rolę w tym przedsięwzięciu miał Kościół katolicki i szwajcarskie banki. Głównym bohaterem jest August Lienart, który uczestniczy w intrygach i tajemnicach związanych z akcją Odessa.

Wiadomości o skarbach pozostawionych przez nazistów na ziemiach polskich od lat rozpalały emocje. Dolny Śląsk, a zwłaszcza Pogórze Sudeckie, są miejscem ich rzekomego ukrycia, bo tam fanatycy nazizmu utrzymywali się do ostatnich dni wojny. Hobbyści, podróżnicy, amatorscy poszukiwacze skarbów eksplorują te tereny, przede wszystkim okolice Wałbrzycha, Walimia, Gór Sowich. Odnaleźli wiele cennych eksponatów, ale nie dotarli do złota nazistów, które w 1945 roku miał przewozić pociąg z Wrocławia do Wałbrzycha.

Niezależnie od tego, ile jest prawdy w sensacyjnych doniesieniach prasowych, każde znalezisko jest cenne, bo wzbogaca wiedzę o historii ziem, o dziejach II wojny światowej, III Rzeszy i jej morderczej rabunkowej polityce.

W ciągu ostatnich kilku lat pociągów tak nazywanych szukano w Polsce co najmniej dwukrotnie: pod górą Sobiesz koło Piechowic i między 61. a 65. kilometrem szlaku kolejowego z Wrocławia do Wałbrzycha. Mam na myśli poszukiwania oficjalne. Prawdopodobnie było ich więcej, ponieważ ukrytych złotych pociągów mamy w Polsce kilka, może nawet kilkanaście - w każdym razie tyle jest legend. Złotego pociągu, który ma być ukryty w Wałbrzychu, szuka się od pięćdziesięciu lat, z tym samym skutkiem i z niezmiennym uporem. Złote pociągi co jakiś czas dają o sobie znać, co jakiś czas ktoś odkrywa w sobie duszę odkrywcy i podejmuje poszukiwania. Pociągu, który ma stać ukryty w zamaskowanym tunelu w Wałbrzychu, szukano poprzednio w 2003 roku, były to poszukiwania na znaczną skalę, toteż tegoroczne przedsięwzięcie nie jest niczym szczególnym. Niezwykły jest olbrzymi rozgłos, jaki zyskał ten projekt w 2015 roku, i to nie tylko w Polsce. Tak jakby ludzie bardzo potrzebowali tej legendy, jakby było w niej coś, co właśnie dziś jest ludziom szczególnie potrzebne.

Jedna z najpoczytniejszych powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. Prekursorka romansów medycznych. Książka, która doczekała się świetnych ekranizacji – teraz w doskonałej interpretacji Jana Nowickiego.

Młoda żona odchodzi od męża. Porzuca znacznie starszego, zamożnego i przyzwoitego mężczyznę dla romantycznego, ubogiego jak mysz kościelna kochanka w swoim wieku. Historia stara jak świat. Gorzej jednak, jeśli niewierna małżonka zabiera ze sobą dziecko, które nie ma szansy poznać swojego ojca...

Tymczasem ojciec ten, znany i ceniony chirurg Rafał Wilczur, po tragedii rodzinnej i spowodowanej pobiciem utracie pamięci znajduje dach nad głową u wiejskiego bogacza. Przyjmuje nazwisko Antoniego Kosiby, pomaga w gospodarstwie. Jednak drzemiąca dusza wytrawnego chirurga daje o sobie znać w odpowiedniej chwili. I odtąd Antoni cieszy się zasłużoną sławą wiejskiego znachora, wzbudzając tym podziw prostych ludzi i zazdrość miejscowego lekarza.

Pewnego dnia do jego gabinetu trafia poturbowana w wypadku Maria Jolanta Wilczurówna – córka, której nigdy nie miał szansy poznać. Tylko czy profesor Wilczur odzyska pamięć i skojarzy umierającą pacjentkę z utraconym przed laty dzieckiem?

Jednym z elementów systemu komunistycznego w Polsce było odebranie obywatelom możliwości wyjazdu z kraju. Zamknięcie granic państwa i izolacja od wpływów „zewnętrznych” prowadzić miały do przejęcia przez władzę pełnej kontroli nad społeczeństwem. Wyjazd lub przyjazd do Polski był możliwy tylko dla pewnej grupy ludzi uprzywilejowanych lub tych, którzy z wielu innych względów niezbędni byli do załatwienia ważnych dla funkcjonowania państwa.

Zawziętość, z jaką władze komunistyczne ścigały próby ucieczki i uszczelniały granice, stawiając setki kilometrów ogrodzeń i bronując plaże, a także blokując przepływ informacji i na wszelkie sposoby zniechęcając obywateli do wyjazdu, wskazuje, że celem zamknięcia było nie tylko uniemożliwienie niepożądanych wyjazdów, ale i usunięcie ich poza horyzont działań wyobrażalnych.

Ucieczka z PRL miała być w tak oczywisty sposób niemożliwa, że aż trudna do pomyślenia. By jednak uciec z socjalistycznego raju, śmiałkowie imali się najróżniejszych sposobów. Mówiąc o emigrantach, o wygnańcach, trudno znaleźć wspólny mianownik dla wszystkich sytuacji, proponować uogólnienia, formułować powszechne zasady. Nie ma tu jednolitych reguł. Kultura polska jednak na ogół nieźle sobie radziła z fenomenem emigracji. Są nawet tacy, co uważają, że polscy twórcy wręcz potrzebują oddalenia od nazbyt kolektywistycznej, towarzyskiej, zawistnej ojczyzny, że, mówiąc lakonicznie, emigracja dobrze im robi.

Zwierzęta, ludzie, bogowie to najgłośniejsze dzieło Ferdynanda Antoniego Ossendowskiego, a zarazem największy światowy bestseller literatury polskiej dwudziestolecia międzywojennego.

Ossendowski, uchodząc z Krasnojarska opanowanego przez bolszewików, był uczestnikiem dramatycznych wydarzeń lat 1920-1921. Książka stanowi relację autora, w której odsłania on nieznany świat Środkowej Azji w przełomowych chwilach jej historii. Opis obejmuje ucieczkę poprzez Syberię i Mongolię przed wszechwładną CzeKa, walki z czerwonymi bandami, spotkania z krwawym baronem Ungern von Sternbergiem, tajemnice klasztorów lamaickich czy krótki przebłysk niepodległości narodu Czyngiz-chana.

Poznanie i stosowanie metod zawartych w książce każdemu ułatwi życie. Autor radzi, jak pokonywać trudności i pozbywać się kłopotów, które przynosi każdy kolejny dzień, oraz jak należy współżyć z ludźmi konfliktowymi. Podobno nie jest to takie trudne.

Tomasz J. Kosiński, znawca historii i obyczajów dawnej Słowiańszczyzny, autor m.in. „Rodowodu Słowian”, „Wiary Słowian” i „Bogów Słowian”, w swej najnowszej książce wprowadza czytelników w świat słowiańskiej miłości i seksualności. Można się z niej dowiedzieć, jak Słowianie kochali (dosłownie i w przenośni), jak odnosili się do nagości i seksu, jak zawierali związki małżeńskie i czy byli wierni małżonkom. Poznamy też obyczaje, magię i sztukę związane z erotyką i płodnością.

Jak pisze T.J. Kosiński: „Dla Słowian sfera seksualna stanowiła niezwykle istotny aspekt życia. Była związana z kultem życia i płodności, a dzięki prokreacji rodziły się dzieci ‒ nowe pokolenia. Ziemia była utożsamiana z kobietą w myśl zasady: »matka ziemia przynosi nam owoce, jak kobieta rodzi dziecko«. Z kolei męskiej mocy przypisywano magiczne właściwości i porównywano ją do siewu. Dlatego przed obsianiem ziemi przedstawiciele niektórych plemion słowiańskich oddawali się miłosnym igraszkom na polach. Dawni Słowianie kojarzyli seks ze szczęściem, tańcem i muzyką oraz cudem narodzin, co miało zapewnić połączenie z naturą...”.

Tomasz J. Kosiński, znawca historii i obyczajów dawnej Słowiańszczyzny, autor m.in. „Rodowodu Słowian”, „Wiary Słowian” i „Bogów Słowian”, w swej najnowszej książce wprowadza czytelników w świat słowiańskiej miłości i seksualności. Można się z niej dowiedzieć, jak Słowianie kochali (dosłownie i w przenośni), jak odnosili się do nagości i seksu, jak zawierali związki małżeńskie i czy byli wierni małżonkom. Poznamy też obyczaje, magię i sztukę związane z erotyką i płodnością.

Jak pisze T.J. Kosiński: „Dla Słowian sfera seksualna stanowiła niezwykle istotny aspekt życia. Była związana z kultem życia i płodności, a dzięki prokreacji rodziły się dzieci ‒ nowe pokolenia. Ziemia była utożsamiana z kobietą w myśl zasady: »matka ziemia przynosi nam owoce, jak kobieta rodzi dziecko«. Z kolei męskiej mocy przypisywano magiczne właściwości i porównywano ją do siewu. Dlatego przed obsianiem ziemi przedstawiciele niektórych plemion słowiańskich oddawali się miłosnym igraszkom na polach. Dawni Słowianie kojarzyli seks ze szczęściem, tańcem i muzyką oraz cudem narodzin, co miało zapewnić połączenie z naturą...”.

Rzeczpospolitej nigdy nie wykształcił się zwyczaj nadawania dziedzicznych tytułów arystokratycznych, ale rolę zachodniej arystokracji pełniła magnateria. Z czasem członkowie tej warstwy otrzymywali tytułu książęce i hrabiowskie od zagranicznych władców, przede wszystkim Habsburgów, hojnie szafujących wszelkiego rodzaju nadaniami. I właśnie z magnaterii, w XVIII stuleciu wykształciła się polska arystokracja.

Życie sfery arystokratycznej obfitowało w romanse, zwłaszcza kiedy oświecenie przyniosło rozluźnienie obyczajów, przez co dało szanse kobietom. Wierność małżeńska nie była już chlubną cnotą, a damy kolekcjonowały kochanków niczym klejnoty, wręcz rywalizując między sobą, a ich mężowie patrzyli na to przez palce. Zdarzało się, że sami zachęcali swe żony do romansów, widząc w tym korzyści dla siebie. Romanse polskich arystokratów w XVII, XVIII i XIX wieku, także w początkach wieku XX, są ciekawą lekturą, a na tle miłosnych przygód opisane są istotne dla naszej historii wydarzenia i ciekawostki obyczajowe.

„Znalazłem egzotyczny kwiat, którego nigdy nie opuszczę”

Stefan Jasnorzewski o Marii Pawlikowskiej

Publikacja Agnieszki Stabro pozwala poznać Marię Pawlikowską nie tylko jako wspaniałą poetkę, pełną sprzeczności kobietę czy wielką indywidualistkę, lecz również jako człowieka złamanego przez życie, wojnę i nieuleczalną chorobę. Jaki Pawlikowska miała stosunek do własnego ciała przed i w trakcie choroby? Jak i czy akceptowała zmiany, które odciskał na nim czas? Jak znosiła chorobę i samotność?Jest to po prostu książka o uczuciu - nigdy nieprzemijającej miłości do drugiego człowieka, do świata, do poezji i do życia w całej jego okazałości.

Kobiety, które zmieniły losy świata – to dla nich podbijano kraje, wszczynano wojny i zawierano rozejmy, a wszystko przez to, co działo się w alkowie. O tym właśnie jest nasz cykl.

Książę Józef Poniatowski to bodaj najbarwniejsza postać epoki napoleońskiej. Słabość do płci pięknej miał niejako w genach, odziedziczył ją bowiem po swoich stryjach, w tym ostatnim królu Polski, Stanisławie Auguście Poniatowskim. Przez życie księcia, późniejszego marszałka Francji, przewinęło się wiele kobiet, jednak tylko trzy z nich wycisnęły na jego życiu niezatarte piętno: Zofia Sitarska, francuska hrabina Henrietta de Vauban oraz Zofia Czosnowska z Potockich. Uroczy książę Pipi skradł też serce Marii Auguście, córce Fryderyka Augusta Sasa. Poznajmy więc losy tego niepoprawnego uwodziciela, uwielbianego przez damy. Poznajmy również kobiety, które przewinęły się przez życie księcia, począwszy od jego siostry, a na nieszczęsnej saskiej infantce skończywszy.

Kobiety, które zmieniły losy świata – to dla nich podbijano kraje, wszczynano wojny i zawierano rozejmy, a wszystko przez to, co działo się w alkowie. O tym właśnie jest nasz cykl.

Książę Józef Poniatowski to bodaj najbarwniejsza postać epoki napoleońskiej. Słabość do płci pięknej miał niejako w genach, odziedziczył ją bowiem po swoich stryjach, w tym ostatnim królu Polski, Stanisławie Auguście Poniatowskim. Przez życie księcia, późniejszego marszałka Francji, przewinęło się wiele kobiet, jednak tylko trzy z nich wycisnęły na jego życiu niezatarte piętno: Zofia Sitarska, francuska hrabina Henrietta de Vauban oraz Zofia Czosnowska z Potockich. Uroczy książę Pipi skradł też serce Marii Auguście, córce Fryderyka Augusta Sasa. Poznajmy więc losy tego niepoprawnego uwodziciela, uwielbianego przez damy. Poznajmy również kobiety, które przewinęły się przez życie księcia, począwszy od jego siostry, a na nieszczęsnej saskiej infantce skończywszy.

Polscy królowie z wywodzącej się ze Szwecji dynastii Wazów należą bez wątpienia do najbardziej kontrowersyjnych monarchów w historii naszego kraju, niepoddających się jednoznacznej ocenie. Co prawda, na temat roli tych władców w historii naszego kraju napisano już tomy, ale niniejsza publikacja przedstawia aspekt biografii polskich Wazów traktowany dotąd po macoszemu, a nawet zupełnie pomijany w innych opracowaniach biograficznych, a mianowicie - ich życie miłosne.

Poznamy zatem kobiety, którym przyszło dzielić życie z władcami z tej dynastii: ich żony, zarówno te kochane, jak i te odwiedzane w sypialni wyłącznie z obowiązku, ich kochanki, począwszy od tajemniczej Urszuli Meierin, domniemanej kochanki Zygmunta III, umilającej mu okres wdowieństwa, poprzez piękną Jadwiżkę, największą miłość Władysława IV, panią Radziejowską, której romans z Janem Kazimierzem zakończył się potopem szwedzkim, ambitną Denhoffową, a skończywszy na pani de l’Hôpital, ostatniej miłości Jana Kazimierza, umilającej mu smutny żywot emigranta, który wiódł po abdykacji. Przyjrzymy się też kwestii domniemanego homoseksualizmu Władysława IV, jak również burzliwym losom jego bastardów, a przy okazji zajrzymy też do królewskiej kuchni, poznamy szczegóły codziennego życia monarchów oraz ich niecodzienne pasje i zainteresowania.

Żadna inna epoka w historii naszego kraju nie zanotowała podobnej eksplozji talentów jak dwudziestolecie międzywojenne. Pisali wówczas najwybitniejsi literaci z Reymontem, Żeromskim, Nałkowską i Dąbrowską na czele, tworzył Tuwim, Wierzyński,Pawlikowska-Jasnorzewska, malowała Stryjeńska, Witkacy, komponował Szymanowski. Na scenie grali Jaracz, Junosza-Stępowski, Węgrzyn, na deskach kabaretu śpiewała Ordonka, tańczyły Zula Pogorzelska i Loda Halama. Popularnością cieszyli się aktorzy filmowi ze Smosarską i Żabczyńskim na czele. Warszawa i Polska lat dwudziestych i trzydziestych stanowi wyjątkowo wdzięczny temat. To miejsce, gdzie kwitło radosne życie towarzyskie, gdzie rodziły się i upadały kariery, gdzie artyści cieszyli się wyjątkowym uznaniem. I z reguły odnosili komercyjny sukces, a nawet jeżeli nie zaznali go za życia, to przyszłe pokolenia potwierdziły ich wielkość.