W roku 1177 p.n.e. grupy maruderów znanych pod nazwą „Ludy Morza” najechały Egipt. Armia faraona oraz jego flota zdołały ich pokonać, ale owo zwycięstwo do tego stopnia osłabiło Egipt, że pogrążył się on w kryzysie wewnętrznym. Podobnie wyglądała też sytuacja w innych otaczających go państwach. Po wiekach rozkwitu cywilizacja brązu nagle dobiegła swego kresu i zakończyła się prawdziwym kataklizmem. W ciągu zaledwie kilku dziesięcioleci kolejne królestwa upadały jak kostki domina. Zniknęli Minojczycy i Mykeńczycy. Podobnie stało się z mieszkańcami Troi, Hetytami i Babilończykami. Doskonale prosperujące ekonomia i kultura okresu późnego II tys. p.n.e., które łączyły regiony od Grecji na zachodzie po Egipt i Mezopotamię na wschodzie, nagle zniknęły, podobnie jak umiejętność pisania, technologia i monumentalna architektura. Jednak czy tylko Ludy Morza odpowiadają za tak powszechny upadek? Jak w ogóle do niego doszło?

W swojej nowej książce poświęconej owym „pierwszym wiekom ciemnym” Eric H. Cline przedstawia porywającą historię kresu cywilizacji, do którego doprowadził cały szereg czynników – począwszy od inwazji obcych ludów i wewnętrznych rewolt, poprzez trzęsienia ziemi i susze, aż po przecięcie międzynarodowych szlaków handlowych. Przywracając do życia ów barwny międzykulturowy świat potężnych cywilizacji, rysuje szeroką panoramę imperiów i zglobalizowanego świata ludów żyjących w epoce Późnego Brązu oraz dowodzi, że to właśnie ich współzależność przyspieszyła ich dramatyczny upadek i zapoczątkowała okres ciemny, który trwał kilka wieków.

Niezwykłe połączenie narracji oraz wyników współczesnych badań naukowych powoduje, że „1177” rzuca całkiem nowe światło na skomplikowane więzi, które dały początek, ale też ostatecznie zniszczyły cywilizacje, które przeżywały swój rozkwit w epoce brązu – ale równocześnie stworzyły warunki, dzięki którym mogła zaistnieć klasyczna Grecja.

Niniejsza publikacja przedstawia konflikt z sierpnia 2008 r. pomiędzy siłami zbrojnymi Rosji do których dołączyły siły separatystycznych regionów Gruzji: Abchazji i Osetii Południowej, a siłami zbrojnymi Gruzji. Książka nie skupia się jedynie na najbardziej aktywnej fazie tego konfliktu (7-12 sierpnia 2008 r.), ale również stara się przedstawić historyczne przyczyny tej wielowiekowej konfrontacji. Autor omawia siły zbrojne obu stron, przebieg wojny oraz straty w ludziach, terytoriach i sprzęcie. Prezentuje także najciekawsze i najważniejsze świadectwa, relacje i opinie dotyczące tego konfliktu.
Z punktu widzenia polskiego czytelnika jest to pierwsza książka opisująca te wydarzenia widziane oczami Gruzina - obywatela kraju, który mimo że został zaatakowany, nie ugiął się i nadal zachowuje swoją dumę i niezależność.

Praca przedstawia historię 300 Dywizjonu Bombowego Polskich Sił Powietrznych, który istniał w latach 1940-1947. Pierwszy rozdział na charakter ogólny - wprowadza czytelników w organizacje i strukturę dywizjonu oraz opisuje służbę w brytyjskim lotnictwie. Drugi rozdział traktuje o początkach jednostki i jej pierwszych akcjach bojowych. Kolejne trzy rozdziały podzielone są według najważniejszych okresów w dziejach ofensywy RAF i opisują udział dywizjonu w tych działaniach. Rozdział szósty omawia okres, w którym dywizjon z różnych powodów nie brał udziału w kampaniach Bomber Command. Dwa ostatnie rozdziały opisują działalność lotników "Ziemi Mazowieckiej: wyposażonych już w ciężkie bombowce, na których walczyli do końca wojny. Książkę kończy podsumowanie - ukazano w nim wysiłek, osiągnięcia i straty dywizjonu.

Historia najbardziej znanego dywizjonu Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii. Opis działań jednostki oparty o źródła historyczne w dużej mierze dotychczas niewykorzystane i przechowywane w brytyjskich i niemieckich archiwach (m.in. dzienniki działań dywizjonu, kronika jednostki, raporty bojowe pilotów, rozkazy dzienne i sprawozdania miesięczne). Autor z dbałością o szczegóły przedstawia udział 303. Dywizjonu Myśliwskiego w bitwie o Wielką Brytanię, ofensywie sił Sprzymierzonych nad Europą, bitwie normandzkiej i walkach nad III Rzeszą. Tym samym książka opowiada jego wojenną historię bez ubarwień i zbędnej propagandy.

Jacek Kutzner (ur. 1966), historyk i publicysta. Współpracownik miesięcznika „Skrzydlata Polska”, publicysta pism: „Aero – Magazyn Lotniczy”, „Lotnictwo”, „Militaria XX wieku”, „Technika Wojskowa i Historia”, „Mars. Problematyka i Historia Wojskowości” i innych. W 1986 r. aresztowany, skazany i więziony za działalność w podziemnych strukturach NSZZ „Solidarność”. Od 1989 r. pracownik Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie i Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego do czasu ich rozwiązania. Od 1995 r. prowadzi niezależne badania nad historią Polski Sił Zbrojnych na Zachodzie, które zaowocowały kilkudziesięcioma artykułami i kilkoma publikacjami książkowymi, m.in. „Zwycięstwa pilotów myśliwskich Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie 1940-1945” (2007), „303. Dywizjon Myśliwski w bitwie o Wielką Brytanię” (2010), z JS. Tymem „Polska 1. Dywizja Pancerna w Normandii” (2010), z A. Rutkiewiczem „Polacy z Wehrmachtu... w polskiej 1. Dywizji Pancernej gen. Maczka” (2011), „308. Dywizjon Myśliwski „Krakowski”. Zarys działań wojennych” (2012), „315. Dywizjon Myśliwski "Dębliński". Zarys działań wojennych” (2013). W 2016 r. odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności.

Autor przedstawił w niniejszym opracowaniu historię 304. Dywizjonu Bombowego. W pierwszym rozdziale przedstawił ogólny zarys początków Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii. W drugim rozdziale opisał udział omawianego dywizjonu w ofensywie Bomber Command, a w trzecim jego służbę dla Coastal Command. Kolejne rozdziały poświęcone są m.in. przezbrojeniu dywizjonu, jego działaniom w okresie przed inwazją nad kontynent, udziałowi 304 Dywizjonu w zwycięstwie nad Niemcami oraz rozwiązaniu dywizjonu.

Historia odnotowuje niewiele bardziej dramatycznych wydarzeń niż starcia białych z Indianami na zachód od Missisipi w XIX stuleciu, zwłaszcza w okresie rozpoczętym sławną „gorączką złota” w Kalifornii w 1849 roku, a zakończonym tragedią nad Wounded Knee w 1890. Teatr działań wojennych był ogromny i niezwykle zróżnicowany – walki toczyły się na obszarach od Minnesoty do wybrzeży Oceanu Spokojnego i od Kanady po granice Meksyku. Największe ich nasilenie miało miejsce w latach 60. i 70. Okres ten naznaczyły także próby pokojowego rozwiązania narastających konfliktów za pomocą traktatów. Biali uznali, że da się przekonać Indian, by pogodzili się z nieuchronnym, oddali większość swojej ziemi i pozwolili zamknąć się w wyznaczonych im rezerwatach pod kontrolą rządu i na jego utrzymaniu. Jednak wiele plemion nie było przygotowanych do zmiany tradycyjnego trybu życia i odmawiało przejścia do rezerwatów. Starano się je wobec tego zmusić do uległości siłą, co skutkowało wysyłaniem przeciwko nim wojska i nakręcało spiralę konfliktu.

„Dadzą mi manierkę z gorzałczyną…” śpiewali ongiś żołnierze, opowiadając o swoim niełatwym losie. Alkohol, który towarzyszył ludzkości od najdawniejszych czasów, zaznaczał swoją obecność także na prowadzonych przez nią wojnach. W ich opisach często pojawiają się informacje o napojach zawierających tę substancję, spożywanych przez uczestników zbrojnych walk.

Wśród wielu znanych w naszych dziejach epizodów alkoholowo-militarnych można wskazać dla przykładu choćby odmowę uczestnictwa w krucjacie do Ziemi Świętej ze strony księcia Leszka Białego, uzasadnioną przez niego brakiem na tamtym terenie piwa i miodu, bez których nie mógł się obejść. To także spowodowane brakiem gorzałki masowe zachorowania w wyprawie wiedeńskiej wśród żołnierzy Sobieskiego, odżywiających się z konieczności surowymi owocami. To również słowa piosenki o szwoleżerach pijących wino, które miało wybawić ich od trosk. Spożywanie alkoholu na wojnach podyktowane codzienną potrzebą albo skłonnością do hulanek i swawoli… Zgubne bądź dobroczynne skutki tego zjawiska dla wojskowej egzystencji, jego praktyka, a także kulturowe czy obyczajowe normy i ich przekraczanie w ciągu wieków. Tego typu zagadnienia, jak też inne, o pokrewnej tematyce, zostały podjęte w kolejnym tomie z cyklu „Człowiek i wojna”.

Kolejna część czterotomowej antycznej historii sztuki wojennej wydanej po raz pierwszy w na początku XX w. W tym tomie opisane zostały wojny w Persji, Grecji i Macedonii.

Autor przedstawił organizację armii Republiki Rzymskiej, przebieg wojen punickich, podbój świata śródziemnomorskiego przez Rzymian. Księga siódma poświęcona została Cezarowi i jego osiągnięciom w walkach toczonych przeciwko barbarzyńcom, jak również podczas wojny domowej i bitwie pod Farsalos, w której pokonał Pompejusza. Co ciekawe, opisy kampanii opatrzone są tłem wydarzeń politycznych, dzięki czemu nie tracą swojego kontekstu. Na końcu książki zamieszczono kolorowe mapki.

Kolejna część czterotomowej historii sztuki wojennej. W tym tomie opisane zostały wojny, jakie toczyło Cesarstwo Rzymskie z Germanami. Sporo miejsca poświecono także charakterystyce obu armii.

Kolejna część czterotomowej antycznej historii sztuki wojennej wydanej po raz pierwszy w na początku XX w. W tym tomie opisane zostały wojny, jakie toczyło Cesarstwo Rzymskie w IV-VI wieku.

Autor zaprezentował różnego rodzaju formacje wojskowe, które wykorzystywane były podczas wojen w starożytności.
W pierwszej części omówione są kolejno wojska piesze, kawaleria, słonie bojowe oraz pozostałe formacje wojskowe.
W części drugiej nakreślone są kwestie związane z bitwą w polu oraz prowadzeniem oblężeń.

Apacze – jeden z najdzielniejszych i najbardziej znanych narodów indiańskich Ameryki Północnej. Lud legendarnych i nieposkromionych wojowników, ostatnich wolnych Indian, jacy ulegli cywilizacji białego człowieka, i słynnych wodzów, takich jak Mangas Coloradas, Cochise, Juha, Victorio i Geronimo, których imiona znają wszyscy miłośnicy Indian.
Będąc ludem bardzo wojowniczym, Apacze rodzili się i żyli do walki. Ich legendarne umiejętności i wytrzymałość są potwierdzone zeznaniami białych żołnierzy – ich przeciwników. Określenie „tygrysy rasy ludzkiej” (human tigers), którym amerykański generał George Crook obdarzył Apaczów, idealnie pasuje do sposobu prowadzenia wojny w ich surowej ojczyźnie. Ich nieustępliwa walka o wolność uczyniła z nich ikonę wszystkich Indian i zaprzątnęła umysły oraz wyobraźnię wielu amerykańskich i europejskich twórców, czyniąc z Apaczów bohaterów niezliczonej liczby książek i filmów opowiadających historię Dzikiego Zachodu.

-Wzmocnienie wojska. Militarne decyzje po objęciu rządów
-I wojna śląska
-Między dwoma wojnami śląskimi
-II wojna śląska
-Formacje i siła armii od 1746 do 1756 r.
-Struktura organizacyjna i administracyjna wojska
-Wyszkolenie i sposób walki
-Przygotowania do wojny. Przemyślenia króla dotyczące przyszłego konfliktu

Praca ta jest szczególnym studium sposobów walki oraz prowadzenia kampanii przez armię rzymską. Podczas gdy większość autorów zajmujących się tym tematem skupia swoją uwagę wokół armii w czasie pokoju lub patrzy na nią przez pryzmat instytucji państwowych, Goldsworthy podjął się trudu zrekonstruowania struktur armii rzymskiej w kontekście ich wpływu na zachowanie legionistów, podkreślając jej niezwykłą elastyczność. Dokonując analizy czynników mających wpływ na końcowy rezultat zmagań, autor postawił nową tezę, twierdząc, że armia rzymska była przygotowana do każdego rodzaju wojny. W książce tej stworzył wiarygodny obraz wydarzeń mających miejsce w czasie bitwy z uwzględnieniem taktyki, uzbrojenia, dowództwa, zachowania żołnierzy w grupie i morale legionistów.

Autor opisuje ewolucję organizacji armii rzymskiej na przestrzeni kilku wieków. Wiele miejsca poświęcono tutaj liczebności, uzbrojeniu i taktyce wojskowej.

Moim celem jest opowiedzieć na stronach tej książki o dowódcach i o tych, którymi dowodzono; o życiu codziennym, zachowaniach i zwyczajach armii biorącej udział w wojnie na Półwyspie, jak również o jej składzie i organizacji. Szeregowcom poświęcę nie mniej uwagi, niż oficerom. Znajdzie się nawet kilka stron na omówienie tego niezwykłego wielojęzycznego tłumu ciurów obozowych, którzy podążali tuż za armią i często przysparzali problemów, zaprzątających głowy nie tylko pułkowników i adiutantów, ale nawet samego Wielkiego Księcia.

Książka opisuje wyszkolenie i dyscyplinę Wojska Polskiego w latach 1815-1830, uwzględniając rolę Wielkiego Księcia Konstantego jako Naczelnego Wodza. Omówiono tu wyszkolenie piechoty, kawalerii, artylerii i inżynierii, przebieg i organizację wielkich manewrów i wielkich parad, regulaminy i przepisy służby wewnętrznej oraz służby garnizonowej oraz kary i nagrody obowiązujące wówczas w wojsku. W formie aneksów zamieszczono m.in. schemat podstawowych szyków piechoty i kawalerii, strukturę organizacyjną Wojska Polskiego 1815-1830 oraz listę dowódców w Wojsku Polskim w omawianym okresie.

Od autora:
"Pod względem znaczenia w historii niewiele triumfów na polu bitwy dorównuje zwycięstwom odniesionym przez armie rewolucyjnej Francji. Gdyby nie sukces republikańskiego oręża, cudzoziemscy wrogowie, którzy grozili przywróceniem ancien régime’u we Francji, zahamowaliby wielkie polityczne i społeczne dzieło Rewolucji. W tym samym czasie, w którym zabezpieczyły Rewolucję, siły te odmieniły również charakter wojny w Europie. Bezprecedensowe zaangażowanie i wysiłek narodu francuskiego zakończyły epokę wojen dynastycznych i zapoczątkowały erę wojen narodowych.
Moje studium bada motywację i taktykę żołnierzy, którzy stanęli w obronie swojej ojczyzny w kluczowych pierwszych latach wojny. Skupia się na walce lub dokładniej: na skuteczności bojowej. Po pierwsze jest historią szczegółów, analizą składu, dowodzenia, dyscypliny, edukacji, doktryny, szkolenia i stylu walki armii. Po drugie, jest analizą charakteru motywacji oddziału i relacji pomiędzy motywacją a taktyką batalionów w polu.
Ponieważ ostatecznie poruszono tu tradycyjny problem – jak żołnierze radzili sobie w bitwie – wiele z zadanych pytań zostało postawionych już wcześniej, lecz szukałem odpowiedzi w nowy sposób. Dyskusję kształtują teorie spójności oddziału i skuteczności bojowej zapożyczone z nauk społecznych. Podkreślają takie rzadko brane pod uwagę czynniki, jak poczucie indywidualnej wartości, wspólne przekonania i standardy narzucone przez grupę. Bogaty dorobek „nowej historii wojskowości” dostarcza świeżych informacji i spostrzeżeń. Na przestrzeni ostatniego dziesięciolecia ukazało się kilka dobrych prac, w których zbadano armię francuską ze społecznego, politycznego lub instytucjonalnego punktu widzenia. Korzystałem z nich i mam nadzieję, że moja własna praca je uzupełnia. Moim celem było zintegrowanie ich ustaleń z badaniem żołnierzy pod ostrzałem. Przy rekonstrukcji samego systemu taktycznego moje badania opierały się na podejściu ilościowym opracowanym w celu wykroczenia poza wąskie doświadczenia i subiektywne oceny poszczególnych zwolenników tego czy innego punktu widzenia".

Autor, doświadczony żołnierz, opisuje losy twierdzy Przemyśl w czasie I wojny światowej. Szczególną uwagę zwraca na dwukrotne oblężenie twierdzy przez armię rosyjską. Załoga Przemyśla miała zabezpieczyć odwrót armii austro-węgierskiej. Pierwsze oblężenie trwało od września do października 1914 r. - wtedy wojsku carskiemu nie udało się zdobyć twierdzy. Drugie oblężenie rozpoczęło się 5 listopada 1914 roku. Załoga długo stawiała opór, cierpiąc z powodu chorób i braku żywności. W końcu, 23 marca 1915 roku złożyła akt kapitulacji.