Reportaż nagrodzony NIKE Czytelników 2020. Co ukryto pod kanadyjską mozaiką kulturową? Joanna Gierak-Onoszko kreśli obraz Kanady, który burzy nasze wyobrażenia o tym kraju. To też jest Kanada: siedem zapałek w słoiku, sny o czubkach drzew, powiewające na wietrze czerwone suknie, dzieci odbierane rodzicom o świcie. I ludzie, którzy nie mówią, że są absolwentami szkół z internatem. Mówią: jesteśmy ocaleńcami. Przetrwaliśmy. Dlaczego Kanada ściąga dziś z pomników i banknotów swoich dawnych bohaterów? Jak to możliwe, że odbierano tam dzieci rodzicom? Czyja ręka temu błogosławiła? Reporterska opowieść o winie i pojednaniu, zbrodni bez kary i ludziach, którzy wymykają się przeznaczeniu.

Dlaczego coraz rzadziej używa się słowa ojczyzna, czym jest patriotyzm i jak być dzisiaj patriotą, co to są wzorce i dlaczego tak bardzo trzeba na nie uważać, co by było, gdyby praprababka nie poszła do krawca, jak nie bać się nieznanego, jak sprawić, żeby bycie Polakiem otwierało na bogactwo otaczającego świata - o tym wszystkim w najnowszej książce Elizy Piotrowskiej. Autorka, od lat mieszkająca na emigracji, porusza obciążony historycznie temat bez nadęcia, patosu i nachalnej dydaktyki, prowadząc do tego, że abstrakcyjna dla dziecka koncepcja ojczyzny przestaje być już tylko abstrakcją i staje się częścią znanej mu rzeczywistości. Co więcej - pokazuje, że każdy, również dziecko, ma na tę rzeczywistość wpływ.

Skąd się bierze agresja u dzieci? Czy właściwie na nią reagujemy? Jak uczyć dzieci radzenia sobie z silnymi emocjami? Co robić, kiedy rodzeństwo ze sobą walczy? Zachowania agresywne u dzieci nie są przejawem złego charakteru, lecz ważnym sygnałem dla rodziców i nauczycieli. Czasami wskazują na chwilową frustrację, innym razem na głębszy problem. Na dorosłych spoczywa obowiązek zrozumienia tego przekazu oraz nauczenie dzieci przekształcania agresji w konstruktywne działanie.

Od Althamera i andrzejek przez czarne złoto i fortepian Chopina aż po Złotą Żabę. Pięćdziesiąt cztery hasła opowiadają o Polsce dawnej i współczesnej, przedstawiają zwyczaje, postacie, wydarzenia i miejsca. Wesołe i nasycone kolorem ilustracje razem z krótkimi tekstami przybliżają wiedzę o kulturze i historii kraju, łącząc podstawowe wiadomości z zabawnymi ciekawostkami.

Arteterapia to terapia przez sztukę, umożliwiająca twórcze myślenie i tworzenie. Autorka prezentuje różne techniki plastyczne, gwarantując dzieciom i dorosłym wspaniałą zabawę. Wykorzystując proste materiały (takie jak: mąka, woda, kasza, włóczka), można tworzyć wspaniałe dekoracyjne i użyteczne przedmioty.

Publikacja zawiera rys historyczny rozwoju arteterapii na świecie i w Polsce oraz omówienie głównych podejść tworzących jej ramy teoretyczne. Autorka opisała zjawisko kreacji plastycznej z perspektywy możliwości stosowania jej w psychoterapii i edukacji. Przedstawiła charakterystykę działań arteterapeutycznych i warsztatowych z zakresu edukacji twórczej. Zaprezentowała podobieństwa i różnice między arteterapią a warsztatami edukacji twórczej. Dokonała również analizy podstawowych procesów psychicznych biorących udział w kreacji z perspektywy ich terapeutycznego, edukacyjnego i rozwojowego potencjału oraz ich roli w osiąganiu celów psychoterapeutycznych i edukacyjno-rozwojowych.

W wyniku szerokiego zainteresowania, jakie wzbudziła moja metoda wychowania dzieci, wydano pewne książki, które mogą się wydawać Czytelnikom autorytatywnymi wykładami systemu Montessori. Pragnę zdecydowanie stwierdzić, że niniejsza praca jest jedynym autentycznym podręcznikiem metody Montessori, a jedynymi innymi autentycznymi lub autoryzowanymi moimi pracami są Metoda Montessori i Antropologia Pedagogiczna. *** Dzieci muszą rosnąć nie tylko w ciele, ale także rozwijać się w duchu, a matka pragnie śledzić tajemniczą podróż duchową ukochanego dziecka, które jutro będzie inteligentnym, boskim stworzeniem, dorosłym człowiekiem. Aż do dnia dzisiejszego małe dziecko nie otrzymało racjonalnej pomocy w wypełnieniu tego żmudnego zadania. Jeśli chodzi o rozwój psychiczny dziecka, znajdujemy się w okresie równoległym do tego, w którym życie fizyczne pozostawione było na łasce przypadku i instynktu – w okresie, w którym śmiertelność niemowląt była plagą. To właśnie za pomocą naukowych i racjonalnych środków musimy ułatwić tę wewnętrzną pracę psychicznego przystosowania, która ma się dokonać w dziecku. Pracę, która w żadnym wypadku nie jest tym samym, co „jakakolwiek fizyczna praca lub produkcja”. Jest to cel, który leży u podstaw mojej metody wychowania i z tego powodu niektóre zasady, które w niej wyrażam, wraz z tą częścią, która dotyczy techniki ich praktycznego zastosowania, nie mają charakteru ogólnego, lecz odnoszą się do szczególnego przypadku dziecka w wieku od trzech do siedmiu lat, tj. do potrzeb formacyjnego okresu życia. Moja metoda jest naukowa, zarówno w swej istocie, jak i w swym celu. Służy ona osiągnięciu bardziej zaawansowanego etapu postępu, nie tylko w kierunkach materialnych i fizjologicznych. Jest to próba dokończenia kursu, który higiena już obrała, ale dotąd został przyjęty jedynie przy leczeniu zaniedbań od strony fizycznej. dr Maria Montessori

Poznaj Kacpra i Maję, którzy każdego dnia z uśmiechem na ustach wyruszają do szkoły. Dzieci doskonale się orientują, jak należy się zachowywać na drodze. Pokażą Ci, w jaki sposób korzystać z sygnalizatorów świetlnych, wytłumaczą zasady obowiązujące podczas przechodzenia przez jezdnię, podpowiedzą, jak radzić sobie w trudnych sytuacjach.

W ciągu kilkudziesięciu godzin po publikacji fragmentu "Bojowej pieśni tygrysicy" w "Wall Street Journal" 340 tys. internautów poleciło go znajomym z Facebooka, a najbardziej wpływowe tytuły w Stanach Zjednoczonych - "Time" oraz "New York Times" - poświęciły książce pierwsze strony. Polskie maluchy mogą spać spokojnie. Książka Amy Chua, która wywołała w USA gorącą dyskusję o roli dyscypliny w wychowaniu dzieci, nie spowoduje u nas pedagogicznej rewolucji. Autorka porównuje chiński model wychowania, promujący dążenie do maksymalnych osiągnięć i wyników, z podejściem rodziców zachodnich, którzy próbują przede wszystkim zaszczepić dzieciom wiarę, że porażka nie jest niczym złym, że niezależnie od wyników w nauce będą kochane. Chińska matka zmusza dzieci do ciągłej pracy, nie chwali za rzeczy poniżej oczekiwań, ciągle podnosi poprzeczkę, pokładając niczym niezmąconą wiarę, że jej dzieci stać na świetne wyniki. Krzyk, łzy i ciągła walka z dzieckiem dla wielu z nas kojarzy się nie z dobrym wychowaniem, a raczej prześladowaniem najmłodszych. Chińscy rodzice są innego zdania. Jeśli myślisz, że jesteś wymagający dla swojego dziecka, „Bojowa pieśń tygrysicy” wyprowadzi cię z błędu…