Oddawany do rąk Czytelników setny tom Acta Geogrphica Lodziensia, który jest wyjątkowym z dwóch powodów – z uwagi na „okrągły” numer, ale i okoliczność, z którą wiąże się jego powstanie. Prezentowany tom zawiera bowiem zbiór artykułów będących pokłosiem ogólnopolskiej Konferencji „Czynniki różnicowania rzeźby Niżu Polskiego”, która odbyła się w Uniejowie w czerwcu 2012 roku dla uczczenia jubileuszu urodzin Profesor Krystyny Turkowskiej – Redaktora serii Acta Geogrphica Lodziensia w ostatnim piętnastoleciu (1998–2012). Zamieszczone w bieżącym tomie artykuły nawiązują do tytułu uniejowskiej konferencji, niektóre wybiegają jednak poza obszar Polski, wpisując się w szeroki nurt tematyczny serii wydawniczej. Całość stanowi przegląd lokalnych/regionalnych badań nad ewolucją rzeźby i znaczeniem poszczególnych czynników morfotwórczych w jej zróżnicowaniu. W części artykułów, zagadnienie poligenezy i złożoności rzeźby przedstawione zostało na przykładzie wybranych stanowisk regionu łódzkiego, także tych prezentowanych w części terenowej konferencji. Redaktor tomu

Prekursorką badań interdyscyplinarnych w łódzkim ośrodku geomorfologicznym była Profesor Anna Dylikowa. Współpraca badaczy reprezentujących różne obszary nauki została nawiązana pod-czas archeologicznych badań obozowisk ludności późnopaleolitycznej, które stwierdzono na po-wszechnie znanym stanowisku w Witowie, także w Skaratkach oraz w innych miejscach położonych w pradolinie warszawsko-berlińskiej. W badaniach interdyscyplinarnych, zwanych przez Prof. A. Dy-likową „badaniami zespołowymi”, następował samoistny podział ról, adekwatny do zakresu proble-matyki pojawiającej się na danym stanowisku. Geomorfolog analizował morfologię i strukturę wydm na których bytowali późnopaleolityczni myśliwi i zbieracze, archeolog badał odnalezione artefakty i obiekty, zaś paleobotanik studiował ewolucję roślinności w otoczeniu stanowiska na podstawie ko-palnych sporomorf. Trójosobowy zespół badaczy wydawał się w latach 50. i 60-tych ubiegłego wieku wystarczającym do kompleksowego spojrzenia na paleogeografię badanego stanowiska. Podkreślić należy, że współpraca naukowa była w ośrodku łódzkim bardzo często inicjowana przez archeologów skupiających się w trzech instytucjach – Muzeum Archeologicznym i Etnograficznym w Łodzi, Instytu-cie Archeologii Uniwersytetu Łódzkiego oraz w Instytucie Historii Kultury Materialnej Polskiej Aka-demii Nauk. Taka organizacja badań utrzymywała się do końca XX wieku; analizy prowadzono ze zmienną intensywnością, w przeważnie niewielkich zespołach, niekiedy poszerzanych o innych specja-listów. Wielokrotnie konfrontowano świadectwa geomorfologiczne, archeologiczne, palinologiczne i wyniki radiometrycznych datowań osadów. Zazwyczaj ich wymowa była zbliżona, ale szczególnie wiele uczyły sytuacje, gdy geomorfolog, archeolog, paleobotanik i fizyk przedstawiali rozbieżne wyniki i wnioski. Sytuacje braku zgodności prowadzonych równolegle analiz specjalistycznych zmuszały do pogłębiania studiów literatury przedmiotu, sięgania do kolejnych źródeł i analiz, reinterpretacji da-nych. Paradoksalnie, rewizję panujących wówczas poglądów i postęp w paleogeografii udawało się uzyskać właśnie w sytuacji sprzeczności wyników poszczególnych analiz, która na początku badań wydawała się niemożliwa do pokonania, a później okazywała się jedynie pozorna. Istotny przełom w badaniach interdyscyplinarnych w ośrodku łódzkim nastąpił w pierwszej deka-dzie XXI wieku w związku z eksploracją unikalnego, małego torfowiska wysoczyznowego „Żabieniec”, położonego na Wzniesieniach Łódzkich w odległości kilku kilometrów na północ do podłódzkich Brze-zin. Tym razem inicjatywa badawcza była po stronie badaczy z Instytutu Nauk o Ziemi Uniwersytetu Łódzkiego, a obiekt torfowiskowy w którym zostały zbadane osady o miąższości blisko 16,5 m, dawał nadzieję na kompleksowe odtworzenie zmian środowiskowych obejmujących Wzniesienia Łódzkie po-między górnym plenivistulianem a współczesnością. Zespół badawczy uległ znacznemu poszerzeniu – oprócz geomorfologów, archeologa i paleobotanika w jego skład weszli także: geochemik i hydrochemik, hydrogeolog, diatomolg, torfoznawca, gleboznawca, fizyk, historyk oraz specjaliści prowadzący analizy makroszczątków roślinnych, a także analizy paleozoologiczne: kopalnych wioślarek, ameb skorupkowych i muchówek. Badania interdyscyplinarne torfowiska „Żabieniec” nie polegały na nie-uzasadnionym multiplikowaniu kolejnych analiz. Żadna analiza wykonana w oparciu o osady organo-geniczne z „Żabieńca” nie okazała się niepotrzebna. Szkoda jedynie, że własności ekosystemu jezior-no-torfowiskowego nie pozwoliły na rozwój niektórych spośród badanych mikroorganizmów przez całe minione 20 000 lat i nie udało się osiągnąć wyższej rozdzielczości analiz. Badania interdyscyplinarne miały na celu odtworzenie zmienności szeregu konkretnych parame-trów środowiska, w tym niektórych o charakterze ilościowym, uzyskanych z różnych źródeł za pomocą odpowiednich metod badawczych. Zbiór tak zgromadzonych danych, zwanych w literaturze danymi multi-proxy, obrazował ewolucję systemu torfowiskowego w funkcji czasu, odwzorowując tym samym zmiany śro (...)

"Poszukamy króla lasu! - zawołał Bolek". Ale kto jest królem lasu? Lwy żyją przecież w Afryce, a nie w Polsce. Przed Bolkiem, Lolkiem i Tosią trudna zagadka do rozwiązania. W lesie dzieci dowiedzą się, czy sarenki mogą jeść muchomory, po co żuk robi kulki z kupy i kto rządzi w mrowisku.

Czy lubisz las? Czy chcesz go bliżej poznać? Czy wiesz, jaka jest rola lasów w trzymaniu życia na Ziemi i na czym polega praca leśnika? W książce znajdziesz odpowiedzi na te pytania.

Uroczo ilustrowana i pełna sympatycznych zwierzęcych bohaterów opowieść o tym, jak ważne są przyjaźń i współpraca. Gdy Łoś i Niedźwiedź, dwóch przemiłych, ale potężnych gości, niechcący rujnuje domki dwóch małych świnek, robi się prawdziwy klops. Na szczęście Łoś ma świetny pomysł: przecież można zbudować solidny, duży dom, w którym wszyscy się pomieszczą! Trzeba tylko zadzwonić po ekipę bobrów, one na pewno poradzą z tym sobie raz-dwa.

Album pełen wielkoformatowych ilustracji, z którego dowiecie się wszystkiego o drzewach. Co jest drzewem, a co nie? Do czego służą liście, a do czego korzenie? Kto zjada drzewa, kto na nich mieszka, kto przenosi ich nasiona? Jak wysokie jest najwyższe, jak grube jest najgrubsze i jak stare jest najstarsze drzewo? Co można zrobić z drewna? W nowej książce twórców bestsellerowych "Pszczół" znajdziecie odpowiedzi na wszystkie te pytania - i na wiele innych.

Bernd Heinrich już jako dziesięcioletni chłopiec znał las na wylot. Gdy został profesorem biologii, kupił leśną działkę w stanie Maine, postawił na niej niewielką chatkę i zaczął obserwować, badać i poznawać drzewa. "Drzewa w moim lesie" to podsumowanie kilkudziesięciu lat tych osobistych doświadczeń. Drzewa widziane oczami naukowca i miłośnika przyrody to istoty niezwykłe. Uczestniczą w „wyścigu zbrojeń”, dopasowują się i przystosowują. Jedne dożywają sędziwego wieku, inne giną młodo. Nieobcy jest im stres. Potrafią sygnalizować, że zamierzają wydać nasiona, aby zachęcić sąsiadów do tego samego. Porozumiewają się, ale nie potrafimy ich zrozumieć, bo zbyt słabo znamy ich język. Heinrich w fascynujący sposób pokazuje, jak las potrafi sam sobą zarządzać. I dodaje: „ratując jeden gatunek zwierząt lub połać lasu, ratujemy świat”.

Pewnego dnia spokojne życie dzikich zwierząt z warszawskiego Lasu Kabackiego (tak, w miejskich lasach też mieszkają dzikie zwierzęta!) zakłóca pojawienie się tajemniczego włochatego stwora. W samym gościu nie byłoby niczego złego - wręcz przeciwnie - dziki, lisy, zające i kaczki z Kabat bardzo lubią gości. Ten jednak płacze, a w dodatku twierdzi, że grozi im wielkie niebezpieczeństwo, groźna choroba? Takiej wiadomości nie można zignorować. Mieszkańcy Lasu ruszają do działania! Czy Troll ma rację? Czy uda im się uratować przed zarazą? No i wreszcie - co zrobić z winnym całego zamieszania? "Dzik Dzikus" to z jednej strony ujmująca i trzymająca w napięciu opowieść, która ze swoimi sympatycznymi bohaterami, ich dialogami, a także uroczymi piosenkami i mruczankami wpisuje się w tradycję Kubusia Puchatka. Z drugiej to piękny, mądry i niezwykle aktualny traktat o tym, co zrobić w obliczu plotki, jak powstrzymać panikę i na czym polega prawdziwa przyjaźń.

Czterdziesty dziewiąty numer czasopisma „Ekonometria” zawiera osiem artykułów. Pierwszy z nich, autorstwa Mariusza Łapczyńskiego i Jerzego Surmy, opisuje wyko-rzystanie modeli data mining w rozwiązywaniu problemu niezrównoważonych klas. Justyna Brzezińska i Grzegorz Maciejewski w swoim artykule zwracają uwagę na możliwości wykorzystania danych wielowymiarowych w badaniach nad ryzykiem postrzeganym przez konsumentów. Następny artykuł, autorstwa Anny Król, doty¬czy badania przydatności metod hedonicznych do analizy cen różnych grup dóbr trwałego użytku. Model regresji przestrzennej rozwoju sieci handlowych w Polsce opisuje Zofia Bednarowska. Elżbieta Sojka prezentuje możliwości wykorzystania metod adaptacyjnych do prognozowania zmiennych demograficznych. Anna Skór¬ska przedstawia zmiany zachodzących w sferze KIBS w Polsce, z uwzględnieniem zatrudnienia i jego prognoz. Martin Pavlík, Grzegorz Michalski i Martin Lukáčik przedstawiają założenia i wyniki wykorzystania autorskiego oprogramowania do tworzenia portfeli inwestycyjnych. Ostatni artykuł, autorstwa Jolanty Kowal i Ali¬cji Keplinger, dotyczy modelu etycznych kompetencji i aspektów rozwoju kapitału ludzkiego w systemach informatycznych, szczególnie na polskim rynku pracy.

Dzięki książkom Petera Wohllebena czytelnicy na całym świecie uwierzyli, że drzewa mają swoje życie. Czas poznać bliżej las, by móc korzystać z jego dobrodziejstw. Autor, czerpiąc ze swojego bogatego doświadczenia, przygotował wyjątkową instrukcję, z której dowiesz się między innymi: *jak zachowywać się w lesie, żeby nie być intruzem, *czego nie wolno robić, by nie straszyć zwierząt, *jak uniknąć komarów i kleszczy, *na co zwrócić uwagę podczas leśnych wędrówek, *jak znaleźć najlepsze miejsca do obserwacji przyrody. Nie znajdziesz lepszego przewodnika po zielonych ostępach niż Peter Wohlleben. Ten człowiek kocha swoją pracę, a las to jego biuro, w którym chętnie spędza nadgodziny.

Wilki, jak się o nich myśli, są bardzo dzikie, a jak się je spotka, to już są dobre” – mówi ośmioletnia Halszka, ale to niezbyt powszechne przekonanie. W ciągu lat status prawny polskich wilków kilkakrotnie się zmieniał. Dopiero w 1998 roku zostały objęte ochroną, nie wpłynęło to jednak znacząco na zmianę wizerunku – w naszej kulturze zwykle postrzega się je jako zagrożenie. Tymczasem z książki Anny Maziuk wyłania się obraz fascynującego zwierzęcia, bardzo rodzinnego, tworzącego silne więzi, dzikiego, ale nie złego. Bohaterami książki są także ludzie – naukowcy i pasjonaci, którzy poświęcili życie badaniu i ochronie wilków, fotografowie, hodowcy, leśnicy i myśliwi. "Instynkt" jest opowieścią o relacjach człowieka ze zwierzęciem – skomplikowanych, często podyktowanych interesami lub polityką, obciążonych kulturowym balastem.

Książka ta powstała, by ułatwić dzieciom poznanie i pokochanie polskiej przyrody. Podpowiadamy, jak rozmawiać z dzieckiem o fascynującej naturze. Książka ta opowiada o lesie. Zachęcamy do spędzania czasu z dziećmi, wspólnego czytania i poznawania polskich lasów.