Zbiór felietonów i reportaży publikowanych m.in. na łamach : „Gazety Wyborczej”, „Dekady Literackiej”, czy paryskiej „Kultury” w latach 1994 – 2003. Teksty są niezwykle różnorodne tematycznie, od spraw lekkich po poważne: problemy społeczne, historyczne, obyczajowe kulturowe. Autor ma doskonały zmysł obserwacji, wnikliwie analizuje ludzkie zachowania. Za sprawą doskonałego poczucia humoru, umiejętności zachowania dystansu do samego siebie i wartkiego języka Kalinin równie często wprowadza czytelnika w doskonały nastrój, co melancholijną zadumę.

Krystyna Mazurówna jest tak ekscentryczna, że aż archetypiczna. Jej konsekwentne poszukiwanie wolności i radości życia oraz brawurowa fantazja sprawiły, że blisko poznawała najciekawszych mężczyzn, jakich napotykała na swej drodze. A było ich naprawdę wielu – lgnęli do niej z całej Europy niczym opiłki do magnesu, przyciągani jej wrażliwością, odwagą i buntowniczym charakterem. Bo tylko tchórze i mięczaki boją się Krystyny Mazurówny! Dla tych, którzy mają charakter, jest jasne, że spotkanie z nią to wyzwanie i rozkosz dla inteligencji.

Gdy była awangardową tancerką w Polsce lat 60., kochali się w niej Krzysztof Teodor Toeplitz, Sławomir Mrożek i Wacek Kisielewski. Później, gdy występowała jako solistka w Casino de Paris oraz tańczyła dla Claude’a Leloucha i Josephiny Baker, rozpalała wyobraźnię Omara Sharifa i Jean-Paula Belmondo.

Lista facetów, którzy ją facynowali składa się z samych wybitnych osobowości: począwszy od ojca, Stanisława Mazura – profesora matematyki, poprzez partnerów, mężów i kochanków, aż do postaci takich jak Gérard Depardieu, Yves Montand, Janusz Głowacki, Jerzy Gruza, Leszek Kołakowski, Czesław Niemen, Rafał Olbiński, Roman Polański, Gerard Wilk, Leopold Tyrmand, czy święcący sukcesy awangardowy kompozytor operowy Kasper Toeplitz, czyli własny syn. O każdym z nich opowiedziała w tej książce – uczciwie, bezpardonowo, a niekiedy nawet wręcz szokująco szczerze...

Wampiry, strzygi, wilkołaki i inne istoty z krypty rodem tworzą ściśle zakamuflowaną, barwną społeczność niedaleko ludzkich siedzib. Niektórzy z bohaterów książki mają grubo ponad 200 lat, potrafią lewitować, a jako ukochani pupile towarzyszą im nietoperze, ale poza tymi szczegółami – przyznajcie, że drobnymi – są bardzo podobni do ludzi. Też czują motyle w brzuchu, kiedy się zakochają, potrafią nieźle dokuczać sobie w szkole, a dla przyjaciół mogliby zrobić wszystko.

Poznajcie przygody WampIrka, Gryzaka, Białej Damy, MoCzarka, babci Trujanny i dziadka Grobacego, a także usianą przeszkodami drogę do kariery młodzieżowego zespołu Kryptelsi. Ostrzegamy, że w trakcie lektury można zapomnieć na śmierć o całym świecie, a nawet umrzeć ze śmiechu, ale na pewno nikomu nie grozi skonanie z nudów.

Takiej powieści o Mickiewiczu jeszcze nie było!
To nie jest nudna biografia wieszcza, nic z tych rzeczy. To zeznanie pewnej tajemniczej postaci. W tej niesamowitej historii narratorem jest… No właśnie – kto? Bies, licho, a może sam… diabeł, opiekujący się Adamem od kołyski w Zaosiu po istambulskie łoże śmierci? Czy bez interwencji tego czarciego ducha nie mielibyśmy wieszcza oraz Polski – Chrystusa narodów?
Mickiewicz nie jawi się tu wyłącznie jako geniusz, cudowne dziecko romantyzmu. Jest mężczyzną z krwi i kości – delikatnym i uduchowionym, ale też kochliwym, burkliwym, zadufanym w sobie, równie skłonnym do uniesień, jak i konfliktów.

„Harasimowicz maluje swoim genialnym piórem dwóch – jakby ulepionych z innej gliny – poetów. Tego, którego duch unosił się wysoko w otchłanie Kosmosu i który – natchniony prawami Absolutu – tworzył swoje dzieła, i tego drugiego, który brodząc po ugorach codziennego życia, szukał sensu istnienia. […] Adam to opus magnum autora, które porwało mnie bez reszty przy lekturze, a wierzę, że w przyszłości zdobędzie serca milionów…”.Jerzy Antczak, reżyser

Czy to możliwe, że wielki pisarz Adam Mickiewicz był kiedyś małym łobuzem?

W domu dziadków są drzwi, których nie wolno otwierać. Czy to powstrzyma Olę i Eryka przed zaglądaniem do tajemniczego gabinetu? Na szczęście nie, bo w środku znajdą regały pełne wciągających książek. A książki dziadka wciągają człowieka na poważnie, od stóp do głów: wprost na mroźną Syberię, do pięknego Wilna lub zatłoczonej Moskwy. Dziadek oprowadza wnuki śladami Adama Mickiewicza, dzięki czemu mogą razem z pisarzem ugasić pożar Nowogródka, założyć tajne stowarzyszenie, a nawet dopilnować wydania Pana Tadeusza.

***

„Magiczna podróż po świecie dziecięcej wyobraźni. Przewodnik w odkrywaniu, wspólnie z Adasiem Mickiewiczem, swojej życiowej pasji”.

Alicja Bachleda-Curuś

***

„Gdybym mógł się cofnąć do czasów podstawówki i polecić jakąś książkę młodej wersji samego siebie, to byłaby właśnie ta. Tak powinno się opowiadać historię najmłodszym!”.

Wojtek Drewniak, Historia Bez Cenzury

Jest miłość po Auschwitz…

Ona nie potrafiła kochać. On kochał ją od początku. Adela i Adolf to obozowi rozbitkowie, którzy budują swoją dziwną „miłość-niemiłość” na bardzo kruchym fundamencie: nie wracać do przeszłości. Adela nie wie, jakim chłopcem był jej mąż, on nie zna kobiety, która jest jego żoną. Dopiero pod koniec życia mają odwagę przywołać wspomnienia, poznać się na nowo i pokochać. Prawda okazuje się jednak bolesna...

On lubi cyfry, ona jest słowem i książką. Jego matka robiła kawę z żołędzi, jej – jadła bułeczki z kawiorem i piła szampana. Jego ojciec hodował pszczoły na głębokiej prowincji, jej – był poważanym lekarzem w przedwojennym Poznaniu. Nie łączyło ich nic. Gdyby nie Auschwitz, gdyby nie maleńkie tatuaże na przedramionach, ich miłość byłaby po prostu niemożliwa. Z przerażeniem zdają sobie sprawę, ile zawdzięczają najtrudniejszemu ze wspomnień. Adela pokochała Adolfa. On nie przestał jej kochać. Rozstanie jest nieuniknione, ale żadne z nich nie chce odejść pierwsze.

„Adela nie chce umierać” to mocna, napisana z niezwykłą wrażliwością historia o życiu i umieraniu, o najgłębszym ludzkim lęku, jakim jest śmierć. I o miłości, która wybaczy wszystko.

Niespodziewanie, w pewną sylwestrową noc, mała Adela traci wszystko, co kocha. Pozbawiona rodzinnego domu, stara się przetrwać w nieprzyjaznym świecie dorosłych. Ktoś komu ufała, zdradził. Ktoś inny podał pomocną dłoń. Adela szuka bezpieczeństwa i miłości, ale los nie szczędzi jej rozczarowań i porażek. Upada i się podnosi. Zyskuje i traci. Nie poddaje się jednak i walczy o spełnienie marzeń. Spotkanie z niewidzianą przez lata ciotką Patrycją skłania ją do refleksji nad własnym losem. Bo co jest wart sukces finansowy, skoro nie ma przy kim zasypiać i komu mówić „dzień dobry”? Czy więc potrafi zaufać i zbudować szczęśliwy związek?

„Adela. Krok w przeszłość” i „Adela. Krok w przyszłość” to dwutomowa powieść o współczesnych relacjach międzyludzkich, rodzinnych sekretach, a także o życiu, które jest pełne niespodziewanych zdarzeń.

Adela spełniła swoje największe marzenie – ma rodzinę. Jest kochana i kocha, ale nie potrafi oddychać pełną piersią. Wciąż spogląda wstecz, jakby bała się, że to wszystko jest tylko snem. Dodatkowo czuje się rozdarta między pragnieniem bycia pełnoetatową mamą a tęsknotą za pracą. Zatrudnia więc opiekunkę do dziecka. Ta zwraca uwagę na nietypowe zachowania chłopca, ale Adela – z obawy przed diagnozą lekarską – odwleka konsultacje u specjalistów. Spotkania z osobami z przeszłości pozwalają jej odkryć prawdę o rodzinnych relacjach.

„Adela. Krok w przeszłość” i „Adela. Krok w przyszłość” to dwutomowa powieść o współczesnych relacjach międzyludzkich, rodzinnych sekretach, a także o życiu, które jest pełne niespodziewanych zdarzeń.

Znana lekarka specjalizująca się w medycynie tropikalnej, zaangażowana w projekt badawczy nad jadem węży, umiera w swoim mieszkaniu. Wszystkich zaskakuje informacja, że powodem jej śmierci wcale nie był rak, na którego chorowała. Podejrzenia o zabójstwo padają na jej córkę. Sprawę rozpracowuje komisarz Michał Orski.
W obliczu oskarżeń, Magdalena prosi o pomoc koleżankę – mecenas Anitę Herbst. Obie wpadają na zaskakujący trop. Okazuje się, że przed śmiercią doktor Elżbieta Budzanowska interesowała się okolicznościami tragicznego wypadku, w którym przed trzydziestu laty zginął jej mąż. Niebawem wypływają nowe, sensacyjne fakty...
Czy śmierć lekarki ma coś wspólnego z jej wyjazdami do Afryki?
„Afrykański klucz” jest drugim tomem serii kryminalnej Pensjonat Biały Dwór. Pierwszy – „Zapach prawdy” – zdobył uznanie recenzentów i znalazł się na liście kandydatów do Nagrody Wielkiego Kalibru.

Zbiór opartych na faktach opowiadań o bohaterskich agentach działających podczas II wojny światowej. Książka składa się z czterech części. W pierwszej z nich poznajemy nieznane epizody z działalności wywiadowczej rządu emigracyjnego w Londynie. Część druga jest poświęcona czterem spośród trzydziestu dziewięciu agentek SOE, sekcji specjalnej wywiadu brytyjskiego. Trzecia część to historia burzliwego życia Sergiusza Piaseckiego – znanego pisarza, agenta wywiadu i przemytnika, więźnia Świętego Krzyża. Całość kończy tzw. Rodzinne postscriptum. Inspiracją dla autorki były przeżycia wojenne jej ojca oraz jego stryja – wstrząsające losy kadeta, żołnierza i cichociemnego. Zachowując styl zbeletryzowanej opowieści, nie tylko przedstawiono niezwykłe, często dramatyczne losy alianckich szpiegów, ale również odkryto nieznane karty dziejów II wojny światowej.

Drugi tom cyklu krzyżackiego. Tym razem głównym wątkiem jest zamach planowany na Władysława Jagiełłę i pokojowe próby rozwiązania konfliktu. Domagalski odsłania przed nami kulisy wielkiej polityki początku XV stulecia. O wygranej wojnie decydowały wtedy, nie tylko wygrane bitwy, ale również działania dyplomatów i tajnych służb. Poznajcie fakty, których nie znajdziecie w podręcznikach historii!

Autobiografia Ala Pacino w formie rozmowy z Lawrencem Grobelem wywiady z lat 1979-2005 posłowie z 2014 roku

Al Pacino zawsze uciekał od rozmów z prasą – dla Grobela zrobił wyjątek. W ciągu ponad dwudziestu pięciu lat Al Pacino udzielał mu wielokrotnie wywiadów – przez lata zawiązała się pomiędzy nimi bliska przyjaźń. Rozmawiali oczywiście o filmach, pracy nad kolejnymi rolami, ale też o dzieciństwie aktora, jego prywatnym życiu i rodzinie. Grobel i Pacino pozostawiają tylko parę tematów tabu, mówią szczerze niemal o wszystkim: nocnych eskapadach do klubów jazzowych; garściach valium połykanych na ceremonii rozdania Oscarów; o miłości do Nowego Jorku.