Autorki proponują mnóstwo zabaw i ćwiczeń, które pozytywnie wpłyną na rozwój dzieci z autyzmem i zespołem Aspergera. Te skuteczne wskazówki pomogą dziecku odnosić sukcesy w domu,w szkole i w codziennych kontaktach z ludźmi. Przedstawione rozwiązania i strategie dostosowane są do różnych stylów uczenia się i zdolności dzieci. Wiele porad zmodyfikowano z myślą o nastolatkach i wyzwaniach, jakim muszą one sprostać, żyjąc z zaburzeniem ze spektrum autyzmu.

Zanim autyzm dziecięcy opisano jako chorobę, jego fenomen był znany i opisywany w baśniach i legendach. Opowiadały one o dzieciach, które do pewnego momentu prawidłowo się rozwijały, a potem zostały zaczarowane, podmienione przez wróżki lub owładnięte przez złe duchy. Zachowania tych bohaterów baśni odpowiadają dokładnie objawom choroby zwanej dziś autyzmem. Książka przedstawia aktualny stan wiedzy o autyzmie. Nie można go wyleczyć, jedyną znaną na razie formą pomocy jest zindywidualizowana terapia prowadzona z udziałem dzieci i rodziców. Wymaga ona stałego kontaktu z całą grupą specjalistów – ale w konsekwencji może ona bardzo korzystnie wpłynąć na społeczne funkcjonowanie dziecka autystycznego, a zwłaszcza na jego sprawność intelektualną. „Autyzm i zespół Aspergera” to książka adresowana do rodziców, którzy poszukują porad dotyczących opieki nad dziećmi z tego typu zaburzeniami, ale też dla specjalistów poszukujących najnowszych danych o zaburzeniach neurorozwojowych.

Czy autyzm i zespół Aspergera można rozpoznać już w okresie niemowlęctwa? W jakim stopniu środowisko jest odpowiedzialne za powstanie tych zaburzeń? Czy z autyzmu można się wyleczyć? Jak stymulować rozwój dziecka autystycznego? Poradnik przedstawia aktualny stan wiedzy na temat całościowych zaburzeń rozwoju - ich rozpowszechnienia, etiologii, cech diagnostycznych, współwystępowania z innymi zaburzeniami, czynników ryzyka, metod leczenia. Omówiono w nim także takie zagadnienia jak zdolności intelektualne dziecka autystycznego i wpływ autyzmu na wzorce przywiązania, oraz zamieszczono wiele praktycznych wskazówek na temat wychowania i nauczania dzieci autystycznych.

Dara jest nastolatkiem z duszą przyrodnika i umysłem przyszłego naukowca. Jego imię w języku irlandzkim znaczy „dąb”. Spektrum autyzmu sprawiło, że od dziecka nie nadążał za światem pełnym hałasu i zmian. Choć kiedyś nauczyciel powiedział jego rodzicom, że syn nie napisze poprawnie nawet akapitu, Dara dokumentuje rok swojego życia. Opisuje zmiany zachodzące od wiosny do zimy– w domu, na dworze, we własnej głowie. Opowiada m.in. o gnębieniu w szkole i o wsparciu, jakim jest dla niego rodzina. Wolność odnajduje wśród drzew i ptaków, a natura przynosi mu ukojenie, jest jego ucieczką i azylem. Mimo młodego wieku Dara ma na koncie wiele osiągnięć i jest najmłodszą w historii osobą odznaczoną medalem Królewskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków (RSPB). Jego blog Young Fermanagh Naturalist oraz debiutancka książka zdobyły liczne nagrody oraz uznanie i rozgłos na całym świecie. Jest głosem młodego pokolenia, zatrwożonego tym, co przyniesie przyszłość – wyjątkowym głosem, który zaraża zachwytem i uważnością.

Z dziury w poplamionym plecaku leniwe cielsko wystawia Glizdoń. Chrumak stroi zestaw chrumkadełek, by sączyć do ucha hałaśliwe melodie. Z kieszonki kurtki zaś, na szczęście, już wygląda miś-ratowniś. Główny bohater wprowadza czytelnika do swojego świata. Świata oglądanego oczami osoby z zespołem Aspergera. Pełnego niesamowitości, tajemnic, ale i strachów oraz wątpliwości, które cicho proszą, by z troską je obłaskawić. Osobliwego, ale bliskiego każdemu...

To historie autentyczne jak dziecięce problemy. Powstałe dzięki wieloletniej współpracy autorki ze swoimi podopiecznymi, inspirowane przez nich i recenzowane przez ich mamy. Kierowane zarówno do rodziców, terapeutów, jak i dzieci ze spektrum autyzmu, a także... ich rówieśników. O nicponiach, których warto zrozumieć, i różnicach, które trzeba poznać.

Sumienna i uważna obserwacja osób napotykających bariery w porozumiewaniu się to codzienność praktyki logopedycznej. Terapeuta krok po kroku analizuje sposoby funkcjonowania jednostki w kontaktach z otoczeniem, poszukując interpretacji dla ich rozpoznania i opisu. Dąży do odkrycia zespołu przyczyn występujących trudności w komunikowaniu się, gdyż ma świadomość, że natura, jakość i stan umiejętności tworzenia relacji człowieka z otaczającą go rzeczywistością są wielorako uwarunkowane. Budowanie programów terapii zaburzeń w porozumiewaniu się zarówno werbalnym, jak i niewerbalnym wymaga wiedzy lingwistycznej, biologicznych podstaw teoretycznych dotyczących rozwoju i funkcjonowaniu człowieka oraz znajomości mechanizmów psychologicznych i aspektów społeczno-pedagogicznych. Na procedurę logopedyczną składa się rozwijanie wszystkich typów kompetencji – komunikacyjnej, poznawczej (kulturowej) i językowej. Zasadnicze znaczenie dla rozumienia rzeczywistości ma rozumienie języka. Interdyscyplinarne kierunki badań logopedycznych pokazują, jak różnorodne, złożone i nierzadko dyskretne bywają czynniki wpływające na możliwości komunikowania się i stan rozwoju mowy. Tradycyjnie tematykę „Logopedii Silesiany” wyznaczają doświadczenia naukowo-badawcze i zawodowe autorów, które gromadzili, obserwując trudności w komunikacji językowej mówionej i pisanej dzieci, młodzieży oraz dorosłych. Po raz kolejny idea rozpoznawania natury zaburzeń mowy połączyła znamienitych badaczy w dążeniu do opisu mowy zarówno w jej specyficznych, jak i w niespecyficznych kontekstach. (fragment Wstępu)

Z zaszczytem i przyjemnością oddajemy w ręce Czytelników kolejny, ósmy tom „Logopedii Silesiany”. W zebranych w nim pracach naukowych oraz stu-diach przypadków cenieni i uznani Autorzy z kraju i zagranicy podejmują się szerokiego omówienia różnorodnych zagadnień dotyczących diagnozy i terapii logopedycznej. Każdorazowo pogłębiona refleksja naukowa łączy się ze wskazywaniem metodologicznych uzasadnień dla prawideł komunikowania się, w tym nade wszystko komunikowania się językowego, oraz z tworzeniem podstaw dla nowych formuł postępowania logopedycznego.Język bowiem odgrywa w procesie porozumiewania się zasadniczą rolę. Co istotne, zarówno teoretycy, jak i praktycy logopedii patrzą na język nie jako na system złożony z podsystemów, ale jako na narzędzie budowania tożsamości i walencji kulturowej, gdyż jest on w swej istocie elementem konstytutywnym bycia człowiekiem. Nabycie określonych wzorów językowych determinuje postawę poznawczą jednostki wobec otaczającej rzeczywistości, a „ujęzykowienie głowy ludzkiej za pomocą więcej niż jednego myślenia językowego wprowadza do niej coś całkiem nowego”1. Za pomocą słów i budowanych z nich struktur poznajemy, przeżywamy, interpretujemy i oceniamy świat. Po raz kolejny obserwacja słowa w różnych jego realizacjach i odkrywanie przyczyn sprawiających, że człowiek zaczyna używać języka w taki a nie inny sposób, znajdują odzwierciedlenie w logo-pedycznej debacie nad naturą ludzkiego porozumiewania się – podejmowaniu przez badaczy opisu mowy w rozwoju i w zaburzeniach. (fragment Wstępu)

„Książka „Nie jestem kosmitą” nie wskazuje dróg, lecz uświadamia ich istnienie. Dla mnie jest czymś w rodzaju przewodnika, mapy, atlasu, kluczem do umysłu. Podróż, jaką niewątpliwie jest życie, dzięki pozycjom takim jak ta nie stanie się łatwiejsza, ale nabierze głębszego sensu. […] Żałuję, że nie było mi dane dużo wcześniej poznać takiej książki. Ominęłoby mnie sporo bólu i zacząłbym działać szybciej, podczas gdy przez wiele lat stałem w miejscu lub szedłem tam, dokąd mnie pchnięto. Ominęło mnie sporo pięknych widoków, ale nie jestem przecież kosmitą i nigdzie nie odlatuję, więc mam jeszcze sporo czasu, by nadrobić stracone lata i cieszyć się światem, którego z pewnością jestem częścią”. - Krystian Głuszko

Małą Martą chciał się zająć ksiądz egzorcysta. Na rodziców awanturującego się Piotrka sąsiedzi nasyłają policję i pomoc społeczną. Matka autystycznego Mateusza usłyszała, że powinna go oddać do ośrodka. Aleś rozładowuje energię, ścigając się na rowerze. Tamara ma ADHD i świadectwa z czerwonym paskiem. Nastoletni Kacper z zespołem Aspergera był gnębiony w szkole. Dzieci i młodzież z widoczną niepełnosprawnością wywołują w nas empatię. Sprawne i zdrowe, ale zachowujące się nietypowo – agresywne, nadpobudliwe lub nieprzestrzegające norm społecznych – wzbudzają gniew i oburzenie. Postrzegamy je jako niewychowane i niekulturalne, a ich rodzice są w naszych oczach złymi matkami i ojcami. Krzywdzące oceny, brak zrozumienia i pomocy oraz próby wtłoczenia na siłę w wyznaczone przez nas ramy „normalności” to codzienność moich bohaterek i bohaterów. Ta książka nie jest źródłem wiedzy na temat ADHD i spektrum autyzmu. Nie zajmuję się w niej poszukiwaniem ich przyczyn, nie wskazuję najlepszych metod wychowawczych i terapii. To opowieść o dzieciach, ich rodzinach oraz o tym, jak z innością radzą sobie społeczeństwo, szkoła i instytucje. Jacek Hołub