Tytułowe drzewo rośnie wśród starych brzydkich kamienic okalających jeszcze brzydsze podwórko. Lubi je wielu lokatorów, ale przede wszystkim lubią je dzieci, a zwłaszcza chłopcy, którzy spędzają na nim każą wolną chwilę. Z tej perspektywy - kolejnych konarów rosłego drzewa - poznają sąsiadów, zaprzyjaźniają z nimi, uczą się rozumienia ich problemów, które są czasami bardzo trudne (np. samotność bardzo sympatycznej i życzliwej dzieciakom starszej pani, która podczas wojny straciła własne dzieci). Stare kamienice są przeznaczone do rozbiórki, a drzewo do wycięcia. A jednak to ono właśnie przetrwa - dzięki dzieciom i niektórym dorosłym. Piękna, pełna poezji opowieść o wydźwięku ekologicznym. Bardzo pomysłowe, przemyślane ilustracje, obecnie w zbiorach Muzeum w Zamościu.

Tytułowe drzewo rośnie wśród starych brzydkich kamienic okalających jeszcze brzydsze podwórko. Lubi je wielu lokatorów, ale przede wszystkim lubią je dzieci, a zwłaszcza chłopcy, którzy spędzają na nim każą wolną chwilę. Z tej perspektywy - kolejnych konarów rosłego drzewa - poznają sąsiadów, zaprzyjaźniają z nimi, uczą się rozumienia ich problemów, które są czasami bardzo trudne (np. samotność bardzo sympatycznej i życzliwej dzieciakom starszej pani, która podczas wojny straciła własne dzieci). Stare kamienice są przeznaczone do rozbiórki, a drzewo do wycięcia. A jednak to ono właśnie przetrwa - dzięki dzieciom i niektórym dorosłym. Piękna, pełna poezji opowieść o wydźwięku ekologicznym. Bardzo pomysłowe, przemyślane ilustracje, obecnie w zbiorach Muzeum w Zamościu.

Tytułowe drzewo rośnie wśród starych brzydkich kamienic okalających jeszcze brzydsze podwórko. Lubi je wielu lokatorów, ale przede wszystkim lubią je dzieci, a zwłaszcza chłopcy, którzy spędzają na nim każą wolną chwilę. Z tej perspektywy - kolejnych konarów rosłego drzewa - poznają sąsiadów, zaprzyjaźniają z nimi, uczą się rozumienia ich problemów, które są czasami bardzo trudne (np. samotność bardzo sympatycznej i życzliwej dzieciakom starszej pani, która podczas wojny straciła własne dzieci). Stare kamienice są przeznaczone do rozbiórki, a drzewo do wycięcia. A jednak to ono właśnie przetrwa - dzięki dzieciom i niektórym dorosłym. Piękna, pełna poezji opowieść o wydźwięku ekologicznym. Bardzo pomysłowe, przemyślane ilustracje, obecnie w zbiorach Muzeum w Zamościu.

Miziołki istnieją naprawdę. Od pierwszego wydania książki minęło ładnych parę lat. Rodzina Miziołków tak wydoroślała, że nie poznalibyście ich na ulicy. Mały Potwór już dawno nie nosi pieluchy. Kaszydło straciło wszystkie mleczne zęby. Miziołek już nigdy nie będzie musiał pisać klasówek - nauczył się wszystkiego. Na dodatek odkochał się w Beacie i zakochał w całkiem innej dziewczynie. Papiszon nie używa dyskietek (kto z z was pamięta, co to takiego?), a Mamiszon, po wielu porażkach, nauczył się piec ciasteczka.(lubimyczytac.pl)

Miziołki istnieją naprawdę. Od pierwszego wydania książki minęło ładnych parę lat. Rodzina Miziołków tak wydoroślała, że nie poznalibyście ich na ulicy. Mały Potwór już dawno nie nosi pieluchy. Kaszydło straciło wszystkie mleczne zęby. Miziołek już nigdy nie będzie musiał pisać klasówek - nauczył się wszystkiego. Na dodatek odkochał się w Beacie i zakochał w całkiem innej dziewczynie. Papiszon nie używa dyskietek (kto z z was pamięta, co to takiego?), a Mamiszon, po wielu porażkach, nauczył się piec ciasteczka.

Miziołki istnieją naprawdę. Od pierwszego wydania książki minęło ładnych parę lat. Rodzina Miziołków tak wydoroślała, że nie poznalibyście ich na ulicy. Mały Potwór już dawno nie nosi pieluchy. Kaszydło straciło wszystkie mleczne zęby. Miziołek już nigdy nie będzie musiał pisać klasówek - nauczył się wszystkiego. Na dodatek odkochał się w Beacie i zakochał w całkiem innej dziewczynie. Papiszon nie używa dyskietek (kto z z was pamięta, co to takiego?), a Mamiszon, po wielu porażkach, nauczył się piec ciasteczka.(lubimyczytac.pl)

Miziołki istnieją naprawdę. Od pierwszego wydania książki minęło ładnych parę lat. Rodzina Miziołków tak wydoroślała, że nie poznalibyście ich na ulicy. Mały Potwór już dawno nie nosi pieluchy. Kaszydło straciło wszystkie mleczne zęby. Miziołek już nigdy nie będzie musiał pisać klasówek - nauczył się wszystkiego. Na dodatek odkochał się w Beacie i zakochał w całkiem innej dziewczynie. Papiszon nie używa dyskietek (kto z z was pamięta, co to takiego?), a Mamiszon, po wielu porażkach, nauczył się piec ciasteczka.(lubimyczytac.pl)

Miziołki istnieją naprawdę. Od pierwszego wydania książki minęło ładnych parę lat. Rodzina Miziołków tak wydoroślała, że nie poznalibyście ich na ulicy. Mały Potwór już dawno nie nosi pieluchy. Kaszydło straciło wszystkie mleczne zęby. Miziołek już nigdy nie będzie musiał pisać klasówek - nauczył się wszystkiego. Na dodatek odkochał się w Beacie i zakochał w całkiem innej dziewczynie. Papiszon nie używa dyskietek (kto z z was pamięta, co to takiego?), a Mamiszon, po wielu porażkach, nauczył się piec ciasteczka.(lubimyczytac.pl)

Miziołki istnieją naprawdę. Od pierwszego wydania książki minęło ładnych parę lat. Rodzina Miziołków tak wydoroślała, że nie poznalibyście ich na ulicy. Mały Potwór już dawno nie nosi pieluchy. Kaszydło straciło wszystkie mleczne zęby. Miziołek już nigdy nie będzie musiał pisać klasówek - nauczył się wszystkiego. Na dodatek odkochał się w Beacie i zakochał w całkiem innej dziewczynie. Papiszon nie używa dyskietek (kto z z was pamięta, co to takiego?), a Mamiszon, po wielu porażkach, nauczył się piec ciasteczka.(lubimyczytac.pl)

Miziołki istnieją naprawdę. Od pierwszego wydania książki minęło ładnych parę lat. Rodzina Miziołków tak wydoroślała, że nie poznalibyście ich na ulicy. Mały Potwór już dawno nie nosi pieluchy. Kaszydło straciło wszystkie mleczne zęby. Miziołek już nigdy nie będzie musiał pisać klasówek - nauczył się wszystkiego. Na dodatek odkochał się w Beacie i zakochał w całkiem innej dziewczynie. Papiszon nie używa dyskietek (kto z z was pamięta, co to takiego?), a Mamiszon, po wielu porażkach, nauczył się piec ciasteczka.(lubimyczytac.pl)

Perypetie znanej i lubianej rodziny Miziołków nareszcie w wersji audio. „Dynastia Miziołków“ to barwna, urocza, zabawna opowieść o perypetiach Miziołka, Mamiszona, Papiszona, Kaszydła i Małego Potwora czyli całej dynastii Mizołków. To pamiętnik chłopca, nazywanego przez mamę pieszczotliwie Miziołkiem, który - tak jak wszyscy jego rówieśnicy - przeżywa konflikty z rodzicami i rodzeństwem, przyjaźnie z kolegami, pierwszą miłość. Miziołek jest bystry i ma zdrowy dystans do samego siebie i świata dlatego potrafi ocenić swoje kłopoty i opisać je z godnym pozazdroszczenia humorem. Czyta Artur Barciś.

Napisałem książkę o psie, a teraz sumienie mnie gryzie. Po 40 latach. Uchodzę za tego, co wszystko wymyślił, a to guzik prawda. Ja rzeczywiście tę książkę napisałem, ale wymyślił ją pies. Mój pies. I to w dodatku pies, że tak powiem, płci pięknej, czyli suka. Był taki wieczór, że w domu byliśmy tylko ja i ona. JA stukałem sobie coś na swojej dziś już niemodnej maszynie, a ona leżała u moich nóg i spała. Początkowo spokojnie, a potem w tym śnie zaczęło się coś dziać. Szczerzyła zęby, drżała, przebierała łapami, jakby przed kimś czy przed czymś uciekała. Nie ulegało wątpliwości, że pies ma sny.

Historie przedhistoryczne Jerzego Ostrowskiego to zbiór niezwykle dowcipnych i mądrych opowiadań o tym, jak człowiek pierwotny dokonywał najważniejszych wynalazków ludzkości - od szałasu i siekiery z krzemienia, przez żagiel i dźwignię po kalendarz, zegar i windę. Autor przemawia do młodego czytelnika bardzo przystępnie i obrazowo. Humor sytuacyjny i językowy scen z życia prehistorycznego łączy z dającym do myślenia nawiązaniem do współczesności. Akcja rozgrywa się w różnych stronach świata, a bohaterami są dzieci, dorośli i bożki - wszyscy o zabawnych i znaczących imionach (np. Cocopoco, córka Przemysła Tralala, król Awan Tur).

Dzieciństwo kojarzy nam się z bezpieczeństwem. Z beztroskim światem zabawy, chronionym przez dorosłych, w którym nic złego nie może się zdarzyć. Czasem jednak codzienność i poczucie bezpieczeństwa zaczynają się niepokojąco chwiać. Ma to miejsce zwłaszcza w sytuacjach, gdy w rodzinie dzieje się inaczej niż dotychczas. Pojawiają się wtedy stawiane przez dzieci pytania, na które dorośli nie umieją lub boją się odpowiadać. No bo jak powiedzieć prawdę…? I czy w ogóle trzeba…? I jak to zrobić, żeby nie zabolało...? Przychodzi jednak moment, kiedy pytania stawiane przez dzieci wymuszają niejako konieczność nauczenia się rozmów z nimi, przygotowania dzieci i siebie na chorowanie, cierpienie i życie po odejściu kogoś ukochanego. Kontakt z chorymi przewlekle uczy prawdy, do której nikogo nie trzeba przekonywać: że diagnoza choroby przewlekłej i możliwość śmierci zaskakują zawsze, w każdym momencie ludzkiego życia. Są jak wybuch wojny, kiedy cały dotychczasowy świat staje na głowie. Książka nie stanowi antidotum na ból i cierpienie, których uczestnikami stają się dzieci. Nie jest też książką ze złotymi, zawsze skutecznymi metodami. Jest jednak pewną propozycją, jak zadbać o dzieci w tak trudnej dla nich sytuacji. Poradnik skierowany jest do rodzin, w których pojawia się choroba przewlekła i śmierć, które stają wobec trudnej konieczności rozmowy z dziećmi o chorobie i ewentualnej śmierci. Może ona również posłużyć osobom pracującym na co dzień z dziećmi, które miały lub mają kontakt z chorobą i cierpieniem w swoim otoczeniu: wychowawcom, nauczycielom i pedagogom, pielęgniarkom i lekarzom, osobom duchownym, psychologom i innym, którzy takiej wiedzy poszukują.