„Guerriero niezbicie dowodzi, że dziennikarstwo może być również jedną ze sztuk pięknych i tworzyć dzieła o wysokiej wartości, nie rezygnując przy tym z podstawowego obowiązku, jakim jest informowanie” – napisał Mario Vargas Llosa. „Nitrogliceryna niepokoju” to wybór tekstów Leili Guerriero. Są tu portrety oddanych żon Borgesa i Onettiego, które zarządzają narracją o pisarzach, oraz najsłynniejszej tancerki tanga („Podchodzisz, muskasz nogi mężczyzny, a potem agresywnie zahaczasz i blokujesz. I to jest orgazm”). Reportaże o przyjaźni niemożliwej, o antropologach identyfikujących szczątki ofiar dyktatury argentyńskiej, o cmentarzu na Malwinach (Falklandach),o którego istnieniu przez lata Argentyńczycy nic nie wiedzieli. Eseje o perwersyjnym sposobie poznawania świata na „city tours”, zawodowych pokusach dziennikarzy i o biznesie strachu, który polega na kontrolowaniu nitrogliceryny niepokoju tak, żeby nie wysadziła piszącego w powietrze. Jak zauważa dziennikarka w jednym z esejów, warto dostrzec różnicę między pisaniem „poprawnym” a „obrzydliwie dobrym” i urzeczywistniać to drugie. Leila Guerriero pisze obrzydliwie dobrze.

Część pierwsza pracy rozpada się na trzy rozdziały, z których pierwszy omawia kategorię stosowności w tradycji teorii retoryki, rozdział drugi – problem opozycji stosowne/niestosowne w mediach, rozdział trzeci – stosowność w medialnym życiu publicznym. Jednocześnie cała część pierwsza może być uznana za rozumowany stan badań zagadnienia. Jest to godne pochwały, bowiem połączenie – perfekcyjne – dwóch elementów, klasycznego stanu badań wraz z próbą opisania aktualnej sytuacji (…) świadczy o dwóch faktach. Po pierwsze – o dobrym opanowaniu warsztatów, zarówno w zakresie filologii (tu: retoryki), jak i wiedzy o mediach; po drugie – o umiejętności zreferowania złożonych zagadnień w sposób trafny, jasny i zwięzły. Część druga pracy to analiza pięciu przykładów na stosowność/niestosowność w sztuce dziennikarskiej. (…) badaczka słusznie zwraca uwagę, iż w klasycznej teorii retoryki zasada stosowności otrzymała zarówno teoretyczne, jak i praktyczne wskazówki co do posługiwania się nią. Postulat przywrócenia jej w dzisiejszej praktyce medialnej, jaki stawia badaczka, nie jest „moralizowaniem”, ale wynikiem obserwacji analitycznej konkretnych „zachowań dziennikarskich”. Fragment recenzji prof. dr. hab. Jakuba Z. Lichańskiego

Witajcie w świecie powszechnej inwigilacji. Wystarczy odpowiednio zasobny portfel, bo moralność i etyka nie mają żadnego znaczenia. Oto orwellowski koszmar, który dzieje się dziś, na naszych oczach. Nikt nie jest bezpieczny, bo przecież… każdy z nas nosi w kieszeni szpiega. Pegasus to system szpiegowski reklamowany i sprzedawany przez swoich twórców jako narzędzie do walki z terroryzmem, które w założeniu ma chronić nasze życie. Pegasus skrycie infekuje telefon komórkowy, o czym jego właściciel nie ma najmniejszego pojęcia, a następnie śledzi każdą jego aktywność w czasie rzeczywistym, przejmując kontrolę nad mikrofonem, kamerą i odbiornikiem GPS urządzenia oraz przechwytując wszystkie filmy, zdjęcia, e-maile, SMS-y, treści i hasła, zaszyfrowane bądź nie. Ale Pegasus jest wykorzystywany nie tylko do walki z terrorystami. Za jego pomocą śledzeni są dysydenci, reporterzy i wszyscy ci, których autokratyczne rządy chcą szpiegować, a w niektórych przypadkach uciszyć. Pegasus stał się też narzędziem walki politycznej. Jest podstępny i inwazyjny zarazem. Może działać w twoim telefonie nawet teraz, kiedy to czytasz, zupełnie bez twojej wiedzy, nie zdradzając swojej obecności żadnymi podejrzanymi sygnałami. Ta książka to mistrzowsko napisana opowieść o działaniu i wykorzystywaniu systemu Pegasus na całym świecie. To skrupulatny i mrożący krew w żyłach zapis śledztwa prowadzonego przez dwoje nagradzanych dziennikarzy, którzy już wcześniej podejmowali trudne i ważne społecznie tematy. „Pegasus” to pasjonująca historia o tym, jak pewien spektakularny wyciek danych ujawnił zdumiewającą skalę inwigilacji i zatrważające metody, jakimi rządy – zarówno autorytarne, jak i liberalne – podkopują kluczowe filary demokracji: prywatność, wolność prasy i wolność słowa.

Weszli przebojem na szklane ekrany jako zgrany duet przeciwieństw. W „Pół na pół” opowiadają także o tym, kim są z dala od kamer. Obaj niedawno obchodzili czterdzieste urodziny. Co się zmieniło w ich życiu przez te lata? Czy Hołownia spełnił się wreszcie jako akuszerka, a Prokop poczuł się supermanem? Jak się odnajdują w rolach mężów i ojców? Czy coś ich jeszcze kręci w show-biznesie? Z lekkim zdumieniem patrzą w lustro, z jeszcze większym – za okno, na gwałtownie zmieniający się świat. Czy Polacy w realu są fajniejsi niż w internecie? Gdzie są dzisiaj drzwi do piekieł? Czy Mesjasz przyjdzie ponownie w postaci cyfrowej? Choć nadal są jak ogień i woda, na scenie i poza nią pozostają przyjaciółmi. Ich książka to zabawna, chwilami zaskakująco poważna podwójna autobiografia.

Autorski podręcznik z elementami monografii prof. Macieja Mrozowskiego poświęcony mediom i ewolucyjnemu przejściu od mediów masowych do komunikacji sieciowej. Książka zawiera autorski przegląd wszystkich znaczących teorii w zakresie medioznawstwa oraz ich usystematyzowanie. Łączy przeszłość z teraźniejszością. Autor dowodzi, że przejście od mediów analogowych do komunikacji cyfrowej nie jest zerwaniem ciągłości, jak mogłoby wynikać z wielu prac dotyczących internetu. Wprawdzie w sferze mediów (technik komunikacyjnych) dokonał się głęboki przeskok, ale natura ludzka nie zmieniła się w ciągu ostatnich kilkudziesięciu latach. Mamy więc do czynienia z przyspieszonym i zintensyfikowanym procesem ewolucji, która stawia człowieka wobec nowych wyzwań, zagrożeń, szans i możliwości, ale nie zmienia jego natury i podstawowych potrzeb adaptacyjnych, co autor stara się w książce uwypuklić. Książka ma formę uporządkowanego wywodu na osi diachronicznej (od dawniej do dziś i jutra) oraz synchronicznej (środki, instytucje, obrazy świata, odbiorcy), którego spoiwem jest ogólna teoria ewolucji jako narzędzie pomocnicze, pomagające wyjaśnić ewolucję mediów i komunikacji w perspektywie podstawowych problemów adaptacyjnych człowieka, a nie doktryna dominująca. Odbiorcami książki są studenci, doktoranci i młodzi pracownicy nauki, którzy w jakimś zakresie zajmują się mediami, internetem, komunikacją społeczną (public relations, reklama, promocja).

Opowieść o podwójnym życiu księży i o hipokryzji, która stoi za najważniejszymi decyzjami kościelnych hierarchów w Watykanie. Prawdziwe życie stolicy Piotrowej, pełne jest tajemnic skrywanych w kościelnych murach. Kilkudziesięciu kardynałów oraz setki biskupów i księży zgodziło się rozmawiać z francuskim socjologiem i pisarzem Frédérikiem Martelem. Wśród nich znaleźli się zdeklarowani homoseksualiści. Odsłonili oni przed nim świat wielkiej "szafy", w której ukrywają się księża geje, i dzięki nim poznał najpilniej strzeżone tajemnice Watykanu oraz Kościoła na całym świecie. Również w Polsce. „Sodoma” to opowieść o konsekwencjach ukrywania własnej orientacji. O podwójnym, rozwiązłym życiu najwyższych hierarchów Kościoła. O homofobii biskupów i kardynałów, która ma ukryć prawdę o ich homoseksualizmie.

Niechaj Czytelników nie zaskoczy wielość tematów, problemów i stanowisk badawczych zaprezentowanych w publikacji. Autorzy podjęli bowiem nie lada wyzwanie – podążania tropami, jakie na swej wieloletniej drodze naukowej pozostawiła Profesor Barbara Bogołębska. Retoryka, dziennikarstwo, stylistyka, literaturoznawstwo, media, genologia, perswazja – to najważniejsze z nich. Tom dedykowany Pani Profesor jest okazją do spotkania z praktycznym zastosowaniem różnych podejść metodologicznych, warsztatem dziennikarskim oraz refleksjami nad procesem twórczym. Mamy nadzieję, że dla badaczy szeroko rozumianej komunikacji medialnej, praktyków, a także studentów kierunków humanistycznych stanie się on inspiracją do samodzielnych, wielodyscyplinarnych studiów prowadzących do lepszego rozumienia zjawisk, których jesteśmy świadkami i uczestnikami. Redaktorki

„W wojnie zasadniczo nie idzie o wygraną czy przegraną, ale o śmierć i zabijanie. Wojna to całkowity upadek człowieczeństwa.” – Robert Fisk. „Wojna. Antologia reportażu wojennego” to zapis stu lat konfliktów i wojen – od rewolucji październikowej do czasów współczesnych – opowiedzianych przez naocznych świadków. Tom zamyka obszerny tekst mistrza reportażu o Putinie i genezie toczącej się wojny w Ukrainie. Jagielski nie tylko wybrał teksty korespondentów wojennych największego kalibru, ale opatrzył je wstępami, sylwetkami bohaterów oraz osobistymi wspomnieniami z wojen. Część relacji, które składają się na to monumentalne wydanie, po raz pierwszy została przetłumaczona na język polski i ukazała się drukiem w naszym kraju. Znalazły się tu teksty m.in. Ernesta Hemingwaya, Ryszarda Kapuścińskiego, Winstona Churchilla, Anny Politkowskiej, Gabriela Garcíi Marqueza czy Oriany Fallaci. Dzięki nim odkrywamy nieznane oblicza wojen, które ukształtowały współczesny świat. Razem z autorem i jego bohaterami próbujemy odpowiedzieć na pytania: Czy doświadczając wojny, można jeszcze wierzyć w człowieczeństwo? O co tak naprawdę toczą się wojny na świecie? Jak wojna zmienia żołnierzy, cywilów, korespondentów i polityków?

Są zwykłymi ludźmi. Też się wzruszają, też płaczą, też czasami odwracają wzrok i chcą uciec – jak wielu z nas. Ale nie robią tego. Albo robią, ale zaraz potem wstają, ocierają łzy i z podniesioną głową, gotowym aparatem, włączonym wizjerem wchodzą w najgorsze ludzkie koszmary. Czasami to zbyt wiele – i niektórzy już nie wracają. Kim są ludzie, którzy ryzykują życie, abyśmy poznali prawdę? Dlaczego decydują się na takie życie? Czy ich działaniom przyświeca jakiś wyższy cel, czy to tylko praca? Jak wygląda ich życie po powrocie do domu? Jaką cenę płacą za dobre reportaże, doskonałe ujęcia i wzruszające wywiady? Honorata Zapaśnik rozmawia z najlepszymi polskimi reporterami wojennymi i odkrywa to, czego zwykle nam nie ujawniają: tragiczne osobiste historie, skrajne emocje, traumy, poczucie niemocy i bezsilności, ale i wielką wiarę w sens swojej pracy. Wojna jest zawsze przegrana. Reporter wojenny nie może pomóc wszystkim.

W 2017 roku Ronan Farrow, syn słynnej hollywoodzkiej pary, Mii Farrow i Woody’ego Allena, prowadził dziennikarskie śledztwo w związku z przemocą seksualną w Hollywood. Sprawa dotyczyła producenta filmowego Harveya Weinsteina, jednej z najbardziej wpływowych osób w branży. Farrow poznawał kolejne ofiary Weinsteina, jednak to nie ich liczba zbulwersowała dziennikarza – najbardziej szokujące było to, jak wielu ludzi od lat wiedziało o całym procederze i uczestniczyło w jego tuszowaniu lub tolerowało go w milczeniu. Wkrótce okazało się, że wpływy Weinsteina sięgają daleko poza granice jego filmowego imperium. Telewizja NBC, dla której pracował Farrow, zaczęła rzucać mu kłody pod nogi, a w końcu nakazała przerwanie prac nad reportażem. Dziennikarz i świadkowie, którzy zdecydowali się z nim rozmawiać, byli zastraszani przez prawników producenta i inwigilowani przez zatrudnionych przez niego detektywów oraz agencje szpiegowskie. A kiedy wreszcie reportaż ujrzał światło dzienne, wyszło na jaw, że sprawa Weinsteina to tylko wierzchołek góry lodowej – podobnych do niego było więcej, a sieć powiązań między światem polityki, biznesu i mediów przez lata zapewniała im bezkarność. Za ujawnienie sprawy Weinsteina Ronan Farrow wspólnie z redakcjami „New Yorkera” i „New York Timesa” otrzymał w 2018 roku Nagrodę Pulitzera.