Młoda kobieta trafia na staż do wydawnictwa, szybko dostaje ofertę stałej pracy i zostaje w wymarzonym miejscu na wiele lat, biorąc na siebie coraz większą odpowiedzialność za autorów oraz jedną z najlepszych i najbardziej prestiżowych serii wydawniczych na rynku, tytułową Andromedę. Wszystko dzieje się pod okiem Gunnara, kierownika literackiego z ogromnym doświadczeniem zawodowym, powszechnie znanego i szanowanego. Z biegiem lat ich relacja w pracy przeradza się w coś, co dla obu jest trudne do zdefiniowania. Może chodzi o głębokie wzajemne zrozumienie i prawdziwą przyjaźń? A może tak naprawdę o coś innego?

Akcja powieści Therese Bohman rozgrywa się w Sztokholmie, w wydawnictwie bliźniaczo podobnym do tego, w którym ukazują się powieści autorki. To opowieść o tradycji i nowoczesności, nadziejach i rozczarowaniach, idealizmie i brutalnej rzeczywistości.

Therese Bohman pracuje w Andromedzie na skrajnościach, które, jak się okazuje, mają z sobą wiele wspólnego. O sztafecie pokoleń pisze inteligentnie, a zestawiając przeszłość z teraźniejszością, umiejętnie miesza gorycz z nostalgią, sprawstwo z tym, co po prostu się wydarza, młodość z doświadczeniem. Dwoje bohaterów łączy pochodzenie, brak dyplomu, i wstyd, a dzieli płeć, różnica wieku i czas, w którym mogli ziścić swój sen. – Georgina Gryboś, „Literacka Kavka”

Młoda kobieta trafia na staż do wydawnictwa, szybko dostaje ofertę stałej pracy i zostaje w wymarzonym miejscu na wiele lat, biorąc na siebie coraz większą odpowiedzialność za autorów oraz jedną z najlepszych i najbardziej prestiżowych serii wydawniczych na rynku, tytułową Andromedę. Wszystko dzieje się pod okiem Gunnara, kierownika literackiego z ogromnym doświadczeniem zawodowym, powszechnie znanego i szanowanego. Z biegiem lat ich relacja w pracy przeradza się w coś, co dla obu jest trudne do zdefiniowania. Może chodzi o głębokie wzajemne zrozumienie i prawdziwą przyjaźń? A może tak naprawdę o coś innego?

Akcja powieści Therese Bohman rozgrywa się w Sztokholmie, w wydawnictwie bliźniaczo podobnym do tego, w którym ukazują się powieści autorki. To opowieść o tradycji i nowoczesności, nadziejach i rozczarowaniach, idealizmie i brutalnej rzeczywistości.

Therese Bohman pracuje w Andromedzie na skrajnościach, które, jak się okazuje, mają z sobą wiele wspólnego. O sztafecie pokoleń pisze inteligentnie, a zestawiając przeszłość z teraźniejszością, umiejętnie miesza gorycz z nostalgią, sprawstwo z tym, co po prostu się wydarza, młodość z doświadczeniem. Dwoje bohaterów łączy pochodzenie, brak dyplomu, i wstyd, a dzieli płeć, różnica wieku i czas, w którym mogli ziścić swój sen. – Georgina Gryboś, „Literacka Kavka”

W pewne upalne lato małżeństwo artystów wybiera się z dwójką dzieci w podróż samochodem z Nowego Jorku do Arizony. Między rodzicami nabrzmiewa konflikt, który dzieci coraz mocniej odczuwają. Rodzinne więzi zaczynają się kruszyć, wśród bliskich narasta napięcie. Drobne, codzienne zdarzenia, słuchane piosenki, śledzone mapy, ciągłe robienie zdjęć polaroidem nakładają się na rosnący kryzys rodzinny i ten szerszy, obecny w słuchanych w trakcie podróży medialnych przekazach: dramat tysięcy dzieci z Ameryki Środkowej i Południowej próbujących przekroczyć granicę Stanów Zjednoczonych, zatrzymywanych przez amerykańskich strażników granicznych lub zagubionych na pustyni. Szczególnie aktualna, a zarazem ponadczasowa powieść rzuca czytelnikom wyzwanie, skłania, by przeciwstawiać się nietolerancji, brakowi empatii i egoizmowi. Literacka wirtuozeria autorki woła o ludzką solidarność, współczucie i odwagę w konfrontacji z problemami współczesnego świata.

„Od fotograficznego realizmu do baśniowej oniryczności. Od eseju do mitu. Od wysyconej szczegółami powieści psychologicznej do frenetycznego poematu. Powieść Archiwum zagubionych dzieci jest porywającym literackim eksperymentem złożonym z obrazów, metafor i dźwięków, w którym historia rozpadającej się patchworkowej rodziny staje się pretekstem dla wielowarstwowej, intelektualnej opowieści o współczesnych czasach niepokoju i zmian. Luiselli daje popis literackiego talentu, tworząc z jednej strony kameralną historię o bliskości i stracie, a z drugiej – polityczny traktat o społecznej odpowiedzialności, krzywdzie i szacunku dla innego. To książka chłodna, a jednocześnie pełna gniewu, emocjonalnie intymna, ponadczasowa i uniwersalna.”

– Małgorzata Rejmer

Pierwszy esej Eimear McBride, wielokrotnie nagradzanej autorki powieści Pomniejsi wędrowcy. Mizoginia, seksualne uprzedmiotawianie kobiet, „shaming” i przerzucanie winy, Debbie Harry, Kardashianki i Kościół katolicki – autorka szuka odpowiedzi na pytanie, jak możemy dać naszym córkom (i synom) niczym nieograniczoną przyszłość? Jak w końcu znaleźć drogę wyjścia w labiryncie stereotypów, uprzedzeń i nienawiści nieustannie wzmacnianym choćby przez współczesne media?

Esej McBride czyta się niemal jak historię science fiction albo dystopijny, gotycki horror, ale z każdej jego strony emanuje wściekłość zmęczonej, znudzonej i poirytowanej sytuacją feministki, jak autorka samą siebie opisuje. Ten prowokacyjny, intymny tekst to wykrzyczany głos niezliczonych „za szczupłych, za grubych, owłosionych, głupich, inteligentnych, niewdzięcznych, pijanych, sztywnych, puszczalskich, oziębłych, płodnych, niezainteresowanych czasem pozostałym im na reprodukcję, zbyt albo niedostatecznie wykształconych, za ambitnych, zainteresowanych karierą, zbyt męskich, androginicznych lub zbyt kobiecych” kobiet, nieustannie zawstydzanych z powodu swojego ciała.

Skoro kobiety stanowią niemal połowę ludzkości, jak to możliwe, że tak często uznaje się je za „obrzydliwe”? Dlaczego wciąż uznaje się je za niegodne równej płacy, równego traktowania i postrzega w kategorii przedmiotu? Posłowie tego eseju powstało wkrótce po wstrząsającym zabójstwie Sary Everard w Londynie i stanowi jego dramatyczną konkluzję.

To książka o wszystkim, co ważne w życiu: o miłości, poszukiwaniach, ambicjach i samotności

Bohaterowie pokazani są jak w kalejdoskopie: poznają się, mijają i poruszają w labiryncie życia, nie tracąc optymizmu i nadziei nawet wtedy, gdy zderzają się ze ścianą rzeczywistości.

Czekaj, mrugaj to misternie ułożona mozaika z ludzkich uczuć i relacji. Dekadę po pierwszym wydaniu powieść nadal zachowuje swoją uniwersalną aktualność.

„Literacki smakołyk – lekki, ale zarazem erudycyjny, ironiczny i serio, z prostą historią i misterną konstrukcją. Mamy tu ludzi-kratery i ludzi-owce, młode kobiety z różnymi złudzeniami i facetów przeżywających kryzys wieku średniego. Kolizji między nimi nie da się uniknąć, wtedy właśnie robi się i śmiesznie, i smutno, bo Gunnhild Øyehaug zajmuje się dekonstrukcją wielu płciowych i społecznych stereotypów. A najlepszym dowodem na odwrócenie porządku w jej powieści są postaci narratorek – Beatrycze i Dulcynea, zajmujące miejsce Dantego i Don Kichota”.

– Paulina Małochleb, „Książki na ostro”

„Książka pełna zagadek. Od tajemniczego tytułu po samo zakończenie. Ale do jej czytania nie potrzeba zdolności detektywistycznych, wystarczy otwarta głowa i miłość do sztuki, która odgrywa ogromną rolę w życiu bohaterów. Zadziwiające jest to, jak łatwo gubią się w jej interpretacjach i jak słabo radzą sobie ze zrozumieniem własnych uczuć. Są przez to tacy prawdziwi, ludzcy i nam bliscy”.

– Agnieszka Kalus, „Czytam, bo lubię”

„W tej książce wszystko jest ważne. Na przykład to, co się stanie z twoim wybitym zębem, i to, czy zdecydujesz się zamówić zupę czy wino przed południem. Bo Gunnhild Øyehaug proponuje nam opowieść o zaglądaniu do ludzkiej głowy z wielu perspektyw, bardzo drobiazgowo. Nietuzinkowa i pełna napięcia narracja o tym, co oczywiste. Tylko czy oczywiste jest to, że jesteśmy ludźmi?”

– Jarosław Czechowicz, „Krytycznym okiem”

„Wielogłos ciekawie skrojonych, charyzmatycznych postaci, których losy się ze sobą przeplatają. Zachwyca mnie, jak głęboko w sztuce i literaturze zakorzenione są ich życia, jak przy ich pomocy bohaterowie objaśniają sobie codzienność. To momentami cierpka, lecz niezwykle pozytywna opowieść o tych, którzy wciąż szukają swojego miejsca we wszechświecie. Barwny, oryginalny głos oddany wyjątkowemu narratorowi”.

– Karolina Kurando, „BOOKS SILENCE”

„Może nie jest idealna, ale wiele jej nie brakuje”.

– „Kirkus Reviews”

„Czekaj, mrugaj to idealna proza na nasze czasy”.

– „Dagens Nyheter”

„Gunnhild Øyehaug napisała literacką powieść. W odróżnieniu od wielu innych pisarzy udało jej się napisać książkę nie tylko ambitną, ale również taką, którą się świetnie czyta”.

– „Göteborgs-Posten”

„Autorka pisze o trzech kobietach, ale udaje jej się stworzyć cały wszechświat, opowieść o całym naszym ciężkim, śmiesznym życiu”.

– „The Paris Review”

Lilia Imbody ma osiemdziesiąt jeden lat, przeżyła trzech mężów, wychowała pięcioro dzieci i doczekała się siedemnaściorga wnucząt. Teraz wraca do dziennika dawno zapomnianego mężczyzny, Rolanda Bouleya, z którym kiedyś przeżyła przelotny romans. Bohaterka popada w coraz większą obsesję na punkcie osobistej historii Rolanda i zaczyna komentować pośmiertnie opublikowane, kilkusetstronicowe zapiski, dodaje również własne, alternatywne wersje wydarzeń, tym samym zdradzając zaskakujące, długo skrywane tajemnice z przeszłości. Powraca także do wspomnień o swojej pierworodnej, nieżyjącej córce Lucy.

Głosy autora dzienników i Lilii przeplatają się, budując dwugłosową, intymną opowieść o kobietach i mężczyznach, która rozpoczyna się w kalifornijskim domu opieki dla osób starszych. W rolach głównych występują intrygujące postacie babki, matki i wnuczki, czytelnik ma zaś wrażenie podglądania ich zza kulis w oczekiwaniu na kolejne zwroty akcji.

Nawiązującą formą do Bladego ognia Vladimira Nabokova powieść Yiyun Li odczytuje się jako kontynuację jej autobiograficznej książki Where Reasons End, w której matka prowadzi wyobrażone rozmowy ze zmarłym synem. Ten osobisty ślad mieści również dyskusje o tym, w jaki sposób opowiedzieć „niewyrażalne” tematy. W tym Yiyun Li jest mistrzynią.

Bezimienna narratorka, pisarka mieszkająca na Manhattanie, otrzymuje list od Rouenny Zycinski, zapomnianej koleżanki z osiedla na Staten Island, gdzie obie mieszkały w dzieciństwie. Pod koniec lat sześćdziesiątych Rouenna służyła w armii amerykańskiej, pracując jako pielęgniarka na wojnie w Wietnamie, teraz zaś – o czym wspomina niespodziewanie po kilku piwach wypitych w hinduskiej restauracji – chce, by ktoś pomógł jej opisać tamte wydarzenia. Narratorka najpierw odrzuca propozycję, wysłuchuje jednak opowieści i odnawia dawną znajomość… czy zdecyduje się pomóc Rouennie?

Znany z wcześniej wydanych po polsku książek autorki portret kobiecej przyjaźni przekształca się tutaj w niepokojącą analizę indywidualnego i narodowego wstydu, który Amerykanie próbowali wyprzeć lub zignorować. Druga część książki to opowieść o tym, jak wojna zmieniła Rouennę, jak kazała jej pospiesznie dorosnąć i pomogła ukształtować myśli oraz przekonania na resztę życia.

Elegancka i nieznająca strachu proza Nunez jest hołdem oddanym kobietom walczącym na wszystkich wojnach – nie tylko z bronią w ręku. To również fragment historii Ameryki i dwóch jakże różnych kobiet, których losy po wielu latach się łączą. Sigrid Nunez, autorka Pełni miłości oraz bestsellerowego Przyjaciela nagrodzonego w 2018 roku National Book Award, zachwyci swoich obecnych i nowych czytelników historią o kobiecie na wojnie, której Ameryka nie mogła wygrać.

Bezimienna narratorka, pisarka mieszkająca na Manhattanie, otrzymuje list od Rouenny Zycinski, zapomnianej koleżanki z osiedla na Staten Island, gdzie obie mieszkały w dzieciństwie. Pod koniec lat sześćdziesiątych Rouenna służyła w armii amerykańskiej, pracując jako pielęgniarka na wojnie w Wietnamie, teraz zaś – o czym wspomina niespodziewanie po kilku piwach wypitych w hinduskiej restauracji – chce, by ktoś pomógł jej opisać tamte wydarzenia. Narratorka najpierw odrzuca propozycję, wysłuchuje jednak opowieści i odnawia dawną znajomość… czy zdecyduje się pomóc Rouennie?

Znany z wcześniej wydanych po polsku książek autorki portret kobiecej przyjaźni przekształca się tutaj w niepokojącą analizę indywidualnego i narodowego wstydu, który Amerykanie próbowali wyprzeć lub zignorować. Druga część książki to opowieść o tym, jak wojna zmieniła Rouennę, jak kazała jej pospiesznie dorosnąć i pomogła ukształtować myśli oraz przekonania na resztę życia.

Elegancka i nieznająca strachu proza Nunez jest hołdem oddanym kobietom walczącym na wszystkich wojnach – nie tylko z bronią w ręku. To również fragment historii Ameryki i dwóch jakże różnych kobiet, których losy po wielu latach się łączą. Sigrid Nunez, autorka Pełni miłości oraz bestsellerowego Przyjaciela nagrodzonego w 2018 roku National Book Award, zachwyci swoich obecnych i nowych czytelników historią o kobiecie na wojnie, której Ameryka nie mogła wygrać.

Trzydziestoletnia pisarka Anna jest w dwunastym tygodniu swojej pierwszej ciąży, kiedy jej mieszkająca po drugiej stronie kraju siostra Margot w trakcie rozmowy telefonicznej wyznaje, że niedawno poroniła. Ta strata oraz dramatyczne wydarzenia w życiu narratorki zmieniają relacje obu bohaterek, a świadkami niepewnych kroków Anny w stronę macierzyństwa stają się napotkane po drodze kobiety, które opowiadają kolejne przejmujące historie o dzieciach – upragnionych, urodzonych i straconych.

Długa odpowiedź to wspaniała powieść o skrywanych i wspólnych tajemnicach, niewypowiadanych na głos obawach i pragnieniach matek oraz przyszłych matek. Głęboko empatyczna i ogromnie wciągająca, ukazuje intymną dynamikę kobiecej przyjaźni, macierzyństwa i żałoby oraz to, jak kobiety budują relacje wystawiane na próbę przez podobne lub całkiem odmienne doświadczenia ciąży, aborcji, poronienia i bezpłodności.

"W tej głębokiej, skłaniającej do refleksji powieści młoda kobieta zbiera rozmaite intymne zwierzenia kobiet o ciąży, macierzyństwie i siostrzeństwie. Te narracje – zasłyszane, wyszeptane, wpisane w jednostkowe opowieści – nieustająco pokazują, jak cenne jest życie, że kobiety potrafią wszystko przetrwać… to niezwykle istotne historie."

„New York Times”

"Wciągająca, a czasem poruszająca opowieść o przynależności, utracie i odrodzeniu. Sięgając poza fizyczne transformacje związane z ciążą, Hogeland analizuje, jak to jest, gdy zostaje się rodzicem, gdy uznaje się, że to nowe życie jest ważniejsze niż własne, i co czuje kobieta, jeśli straci ten cenny dar. Długa odpowiedź to płynący z głębi serca opis wspaniałej podróży."

„Booklist”

"Instrospekcyjny, wnikliwy psychologicznie i ciekawy debiut. Chwytająca za serce opowieść zamazująca granicę między fikcją i rzeczywistością. Zaskakujące rozmyślania o żałobie, rodzinie, zdradzie i historiach, które o sobie opowiadamy."

„Kirkus”

"Przejmujące przedstawienie tego, na jak wiele sposobów kobiety mogą doświadczać ciąży i przeżywać utratę dziecka, jak wiele jest możliwych i niemożliwych do podjęcia decyzji, jak wiele kapitulacji i wymuszeń, które trzeba przetrwać. Wszystkie historie zawarte w tej powieści ukazują wyraźnie, że jedyne, co pozwala znieść tę sytuację, to sprawczość, której poczucie każda kobieta powinna mieć. To narracje wyjątkowo istotne."

„The New York Times”

Ida jest bezdzietną architektką, wciąż czuje się młodo, ale jednak dostrzega już pierwsze oznaki nadchodzącego wieku średniego. Macierzyństwo to ważny dla niej temat: rozważa je, chociaż nie ma stałego partnera. Tymczasem są wakacje, upalna pogoda, a przed nią wyjazd do domu nad fiordem, w którym wraz z rodzicami, młodszą siostrą i innymi bliskimi będą świętować sześćdziesiąte piąte urodziny mamy. Piękna sceneria, w której można odpocząć i zastanowić się nad swoim życiem i przyszłością – a może nie?

Dorośli to opowieść o nadszarpniętych więzach rodzinnych, zazdrości, poszukiwaniu siebie, a przede wszystkim o wstydzie, który wynika z braku miłości.

„Wydaje się, że to krótka, przyjemna książka o paru dniach wakacji spędzonych w Norwegii, ale już po kilku stronach się przekonujemy, że ta miła rodzinna opowieść przeistacza się niemalże w thriller psychologiczny, który elegancko zmierza ku katastrofie” – „Dagens Nyheter”.

„Aubert wspaniale oddaje sposób traktowania bezdzietnych singielek w średnim wieku oraz ból, który swoimi pytaniami i sugestiami wyrządzają im rodzice i rodzeństwo, które się „ustatkowało”. Czterdziestoletnia bohaterka musi spać w swoim dawnym dziecięcym pokoju, podczas gdy siostra ze swoim partnerem zajmują sypialnię rodziców. Jest współwłaścicielką wakacyjnego domu, ale właśnie młodsza siostra go urządza i maluje fasadę na inny kolor, bo przecież to ona ma rodzinę i spędza tu więcej czasu. Pomimo wielu zniewag, które ją spotykają, Ida nie chce odwetu, a raczej pragnie odsłonić wszystkie karty i wreszcie otwarcie porozmawiać o problemach, z którymi jej rodzina boryka się od dawna” – „Svenska Dagbladet”.

„Autorka w krótkiej książce zmieściła tyle treści, ile inni pisarze rozpisują na kilka tomów. Skoncentrowana, gorzka dawka prawdy o egoizmie, który wykrzywia perspektywę i niszczy wszystko, co znajduje się na jego drodze” – Agnieszka Kalus, „Czytam, bo lubię”.

„Marie Aubert idealnie opisuje uczucia, o których nie wypada mówić” – „Aftonbladet”.

„Nostalgiczny domek nad jeziorem staje się przestrzenią konfrontacji marzeń okresu dzieciństwa z dorosłym życiem, w którym nie znalazły one swojego miejsca. Wszystkie oczy skierowane są na Idę i jej niefortunne próby okiełznania rzeczywistości. Odwróćmy na chwilę wzrok: skupmy się na jej siostrze, bo to cierpienie Marthe wybrzmiewa w Dorosłych najgłośniej” – Karolina Kurando, „Books Silence”.

Ida jest bezdzietną architektką, wciąż czuje się młodo, ale jednak dostrzega już pierwsze oznaki nadchodzącego wieku średniego. Macierzyństwo to ważny dla niej temat: rozważa je, chociaż nie ma stałego partnera. Tymczasem są wakacje, upalna pogoda, a przed nią wyjazd do domu nad fiordem, w którym wraz z rodzicami, młodszą siostrą i innymi bliskimi będą świętować sześćdziesiąte piąte urodziny mamy. Piękna sceneria, w której można odpocząć i zastanowić się nad swoim życiem i przyszłością – a może nie?

Dorośli to opowieść o nadszarpniętych więzach rodzinnych, zazdrości, poszukiwaniu siebie, a przede wszystkim o wstydzie, który wynika z braku miłości.

„Wydaje się, że to krótka, przyjemna książka o paru dniach wakacji spędzonych w Norwegii, ale już po kilku stronach się przekonujemy, że ta miła rodzinna opowieść przeistacza się niemalże w thriller psychologiczny, który elegancko zmierza ku katastrofie” – „Dagens Nyheter”.

„Aubert wspaniale oddaje sposób traktowania bezdzietnych singielek w średnim wieku oraz ból, który swoimi pytaniami i sugestiami wyrządzają im rodzice i rodzeństwo, które się „ustatkowało”. Czterdziestoletnia bohaterka musi spać w swoim dawnym dziecięcym pokoju, podczas gdy siostra ze swoim partnerem zajmują sypialnię rodziców. Jest współwłaścicielką wakacyjnego domu, ale właśnie młodsza siostra go urządza i maluje fasadę na inny kolor, bo przecież to ona ma rodzinę i spędza tu więcej czasu. Pomimo wielu zniewag, które ją spotykają, Ida nie chce odwetu, a raczej pragnie odsłonić wszystkie karty i wreszcie otwarcie porozmawiać o problemach, z którymi jej rodzina boryka się od dawna” – „Svenska Dagbladet”.

„Autorka w krótkiej książce zmieściła tyle treści, ile inni pisarze rozpisują na kilka tomów. Skoncentrowana, gorzka dawka prawdy o egoizmie, który wykrzywia perspektywę i niszczy wszystko, co znajduje się na jego drodze” – Agnieszka Kalus, „Czytam, bo lubię”.

„Marie Aubert idealnie opisuje uczucia, o których nie wypada mówić” – „Aftonbladet”.

„Nostalgiczny domek nad jeziorem staje się przestrzenią konfrontacji marzeń okresu dzieciństwa z dorosłym życiem, w którym nie znalazły one swojego miejsca. Wszystkie oczy skierowane są na Idę i jej niefortunne próby okiełznania rzeczywistości. Odwróćmy na chwilę wzrok: skupmy się na jej siostrze, bo to cierpienie Marthe wybrzmiewa w Dorosłych najgłośniej” – Karolina Kurando, „Books Silence”.

Wyrzuceni z przyczepy, w której mieszkali, w sylwestra Henry i jego ośmioletni syn Junior zostali zmuszeni do życia w zdezelowanym pikapie. Sześć miesięcy później sytuacja staje się jeszcze bardziej rozpaczliwa. Henry’emu, który od roku jest na wolności po odbyciu wyroku więzienia za handel opioidami, zostały w kieszeni ostatnie grosze i niewiele dzieli go od wegetacji bezdomnego. Jednak na horyzoncie pojawia się nadzieja: dziś są urodziny Juniora, a Henry jutro jest umówiony na rozmowę o pracę. Aby to uczcić, Henry zaprasza Juniora na kolację do McDonalda. Tę noc planuje spędzić w tanim motelu, w prawdziwym łóżku.

Przez chwilę, gdy Junior ogląda telewizję w hotelowym pokoju, a Henry przygotowuje się do rozmowy o pracę, wylegując się w wannie, zdaje się, że życie wróciło na swoje dawne tory i odtąd wszystko już będzie w porządku. Niestety, po katastrofalnej w skutkach sprzeczce Henry’ego na parkingu ojciec i syn zostaną rzuceni jeszcze tej samej nocy w nieznane.

W pomysłowym podejściu strukturalnym Jakob Guanzon porządkuje rozdziały Dostatku według ilości gotówki w kieszeni Henry’ego. Topniejące fundusze oznaczają początek każdego nowego rozdziału, a powieść rozszerza się i kurczy, ujawniając, w jakim stopniu jakość kondycji psychicznej i w ogóle życia zmieniają się pod wpływem „umownego” dostatku – lub jego braku. Osadzona w Ameryce sklepów potężnych sieci handlowych i restauracji fast food, ta żarząca się debiutancka powieść przemierza pstrokate alejki hipermarketów Walmart i plastikowe wnętrza barów szybkiej obsługi, aby ujawnić nierówności społeczne i niepokoje niezamożnych Amerykanów związane z niestabilnością pracy, długami, uzależnieniem od narkotyków lub alkoholu, trudną integracją społeczną i zawodową byłych więźniów, a także niedostatecznym poziomem usług i sporymi kosztami opieki zdrowotnej w dzisiejszych Stanach Zjednoczonych. Wstrząsający debiut o przyczynach i skutkach ubóstwa, nominowany do National Book Award w 2021 roku.

Dostatek to niesamowity debiut. Empatyczne spojrzenie na życie tych postaci i sposób, w jaki radzą sobie, żyjąc za ostatnie dolary, byle przetrwać do jutra. Czuły portret ojca i syna próbujących uciec od życia na marginesie. Determinacja i rozpacz zderzają się w tej niezapomnianej opowieści, której zakończenie złamało mi serce. Autor dokonuje tego, co najbardziej kocham w fikcji: naprawdę pozwala wejść w buty bohatera – książki takie jak ta pojawiają się bardzo rzadko.

- Douglas Stuart, autor powieści Shuggie Bain i Młody Mungo

Palący i prawdziwy portret amerykańskiego życia, przepiękny, szczery, pełen nieoczekiwanego uroku.

- Gary Shteyngart, autor powieści Nasi przyjaciele na wsi oraz Supersmutna i prawdziwa historia miłosna

Fenomenalny.

„Guardian”

Miażdżący.

„Daily Mail”

Wbrew pozorom głupi żart na dziecięcym przyjęciu urodzinowym może odmienić czyjś los. Tego dnia solenizant João staje się ofiarą, ale to oprawca opowiada nam, jak potoczyło się dalsze życie obu chłopców po tym sądnym dniu. Na przykładzie swojego ocalałego z Auschwitz dziadka, powoli pogrążającego się w chorobie Alzheimera ojca oraz na podstawie własnych trudnych doświadczeń życiowych narrator tej opowieści snuje rozważania o sile pamięci, poczuciu sprawczości, kontroli nad własną egzystencją i o tym, co nas tak silnie łączy, choćby niewidzialną nitką, z rodziną.

Poczucie winy, ciągnące się za nami konsekwencje wydarzeń i decyzji z przeszłości, odpowiedzialność za siebie i bliskich – Michel Laub z niezwykłą delikatnością pokazuje nam przemyślenia wrażliwego człowieka w średnim wieku, który wie już, jakie błędy on sam popełnił.

W grudniu 2019 roku w São Paulo Laub powiedział mi: „Ta książka, złożona z trzech dzienników rodzinna opowieść, jest o tym, czego nie da się zapomnieć i przed czym nie da się uciec”.

– Michał Nogaś „Gazeta Wyborcza” / Radio Książki

Daniel i Cathy spędzają całe dnie, swobodnie wędrując po lesie. Kiedyś chodzili do szkoły, opiekowała się nimi babcia Morley i żyli jak inne dzieci, ale od tego pamiętnego lata, kiedy Cathy skończyła piętnaście lat, a Daniel czternaście, mieszkają we trójkę w odosobnieniu, z dala od społeczeństwa i jego norm. Tata własnymi rękami wybudował ich dom, poluje w lesie i dba o zaopatrzenie. Ale czasem znika…

Równie bogata, dzika, mroczna i piękna, jak otoczenie samotnego domu w Yorkshire, Elmet to wspaniała opowieść o lojalności rodzinnej, porywający debiut o życiu na marginesie i sile przetrwania.

Powieść była nominowana do wielu nagród literackich, między innymi do Bookera, Women’s Prize for Fiction, Dublin Literary Award oraz International Dylan Thomas Prize.

Elmet przypomina Drogę Cormaca McCarthy’ego.

„Metro”

Każda historia ma dwie strony, tak samo jak każdy związek można oglądać i oceniać z perspektywy dwóch osób. Czasami kluczem do udanego małżeństwa niekoniecznie są jego prawdy, ale sekrety. Osią wydarzeń tej bogatej, wielowarstwowej powieści Lauren Groff jest historia jednego z takich małżeństw na przestrzeni dwudziestu czterech lat.

W wieku dwudziestu dwóch lat Lotto i Mathilde są piękni, czarujący, szaleńczo w sobie zakochani i predestynowani, by osiągać największe życiowe sukcesy. Dziesięć lat później ich małżeństwo wciąż pozostaje przedmiotem nieustającej zazdrości przyjaciół, ale różne sprawy między dwojgiem wybrańców bogów nie układają się tak gładko, jakby mogło się wcześniej innym wydawać. Dzięki stopniowo ujawnianym tajemnicom i wielokrotnym zawirowaniom losu głównych bohaterów zagłębiamy się w opowieść o miłości, sztuce, pasji twórczej i władzy. Głęboka, zaskakująca, porywająca historia, która porusza zarówno umysł, jak i serce.

Wspaniała, wielowątkowa powieść Fatum i furia Lauren Groff trafia do rąk polskich czytelników w nowym przekładzie Jerzego Kozłowskiego.

„Jest tu tak wiele zdrady, zemsty i seksu, że czyta się tę powieść jak grecką tragedię.” - The Observer

W środku nocy pociąg staje nagle na torach, wysiada z niego samotna kobieta i rusza w głąb lasu. Niekochana przez ojca dziewczynka odnajduje poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu wyimaginowanych zwierzątek.

Wieczorami Anna czeka na powrót Davida z pracy, ale ten się spóźnia; czy mężczyzna wróci i kim tak naprawdę jest tytułowa dziewczyna?

Sześć opowiadań o faunie Północy zamieszkują zwierzęta: lisy, płetwale błękitne, szczupaki, koty, ptaki. I ludzie, którzy tęsknią za możliwością przemiany.

„Symetria mroku i przejrzystości w Faunie Północy przypominają kocie widzenie nocą. A połączenie uduchowionej natury, istotnej roli zwierząt i zjawisk nadprzyrodzonych tworzy zupełnie nowy rodzaj prozy ekologicznej”

– „Expressen”

„W opowiadaniach Lundgren tęsknota za głębią i niezmierzony głód życia otwierają człowieka na siły spoza proporcjonalnej przestrzeni rozumu i języka”

– „Svenska Dagbladet”

Pogrążony w depresji Jim przyjeżdża do Kalifornii z Alaski. Próbuje podsumować swoje dotychczasowe życie i ułożyć je na nowo, szuka lepszego kontaktu z dziećmi, stara się dojść do porozumienia z bratem i ważnymi dla siebie kobietami. Chciałby się odrodzić, pożegnać ze swoimi demonami z przeszłości. Czy uda mu się uratować samego siebie?

Halibut na Księżycu to swego rodzaju odpowiedź Davida Vanna na samobójczą śmierć ojca i napisaną dziesięć lat wcześniej Legendę o samobójstwie. Zagłębiamy się w ponury świat głównego bohatera, wiedząc, że syn Jima w powieści, David, to jej autor. Historia ta staje się jeszcze bardziej mroczna i poruszająca, gdy uświadomimy sobie, że znamy jej prawdziwe zakończenie.

Ani zimna Alaska, ani gorąca Kalifornia nie stanowią już bezpiecznej przystani dla Jima… Zabójczo szczera opowieść o poczuciu głębokiej beznadziei, niszczącym niepokoju oraz trudnych relacjach rodzinnych i ciągłym poszukiwaniu bliskości. Jaki bilans emocjonalny przyniesie czytelnikowi konfrontacja swojego Ja z metaforycznym Halibutem?

Książkę czytali przed jej premierą, dyskutowali i gorąco polecają członkowie DKK – Dyskusyjnego Klubu Książki w Chrzanowie, fani Davida Vanna i jego poprzednich wydanych po polsku powieści.

„Halibut na Księżycu to pełna czułości wiwisekcja duszy człowieka, który zbyt wiele chce zrozumieć, a jednocześnie cierpi z powodu niezrozumienia samego siebie. Dostrzega i pojmuje to, dlaczego najbliżsi mu ludzie chcą go przy sobie zatrzymać, ale zdaje sobie również sprawę z tego, jak paradoksalnie daleko jest mu do każdego z nich. Z tego, że ten dystans to nie tylko pokłosie myślenia o bracie, ojcu, synu. Że dzieje się tu coś wyjątkowo mrocznego, nad czym nikt nie ma kontroli. Przekraczanie granicy. David Vann w bezkompromisowej fantazji o tym, jak wygląda granica życia i śmierci”.

– Jarosław Czechowicz „Krytycznym okiem”

Rozgrywające się między innymi w Belfaście i Londynie opowiadania to przede wszystkim historie kobiet tworzące mozaikę, w której narracja budowana jest przez złe decyzje, tragiczne wydarzenia, konflikty społeczne i polityczne, jak również najtrudniejsze, osobiste. Bohaterki często wikłają się w słodko-gorzkie, tragikomiczne i dramatyczne sytuacje, z determinacją próbując przetrwać, rozwijać i stać się takimi kobietami, jakimi pragną być. Bohaterki Caldwell to studentka, która zażywa zamówioną online „pigułkę dzień po”, Amerykanka w podróży z kościelną grupą do Dublina przed referendum aborcyjnym, młode matki…

Caldwell to ważny literacki głos we współczesnej literaturze irlandzkiej, nie musi uciekać się bowiem do lingwistycznych fajerwerków, woli czasem niedopowiedzianą, konwersacyjną prozę, czułą na język potoczny. Jest pisarką zainteresowaną codziennymi smutkami i uważną obserwatorką. To opowiadania o miłości, utracie, wygnaniu, o nowych początkach i życiu z dala od domu, a także o matkach i dzieciach, o których autorka pisze w czuły, przejmujący sposób.

„Momenty, nienazwania, chybotanie. To słowa-klucze tego tomu opowiadań, który czyta się jak powieść. Jest tu bowiem główny zbiorowy bohater – Dziwne Uczucia. Tak delikatne, że staramy się je ignorować. Lucy Caldwell natomiast starannie je kolekcjonuje i w ten sposób powstało jej opus magnum: książka o nieuchwytnościach codzienności”. – Małgorzata Halber